Πρώτη μούρη

Π Ρ Ω Τ Η Μ Ο Υ Ρ Η 29 νιστικών Υπηρεσιών, που στόχο της είχε να βρίσκουν και κυρίως να κρατούν άτομα σαν κι αυτόν –άτομα μ’ αυτό που λένε εγκλη­ ματικό ιστορικό– μια δουλειά. Δεν ήξερε γιατί αυτό το πράγμα δεν λειτούργησε ποτέ για τον ίδιο. Η Ίσα τού μίλησε για κύκλους και μαθήματα συμβουλών και καθοδήγησης καθώς και για προγράμματα δουλειάς. Το γραφείο της ήταν από ανοιχτόχρωμο ξύλο. Το πάτωμα είχε λινοτάπητα, οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι από ανάγλυφη λευκή ταπετσαρία και οι καρέκλες, αν και ξύλινες, έδιναν την αίσθηση του πλαστικού. Πίσω από την Ίσα ήταν μια τζαμαρία, ενώ πιο πέρα ο Τέντι διέ­ κρινε υπαλλήλους του ΟΑΕΔ πεσμένους με τα μούτρα στη δου­ λειά, καθώς και το δικό του αμυδρό είδωλο. Ήταν ψηλός και πάντα είχε την εντύπωση ότι τα μαλλιά του ήταν σχεδόν αόρατα, τρόπον τινά: σκουρόξανθα, σχεδόν κοντά ή, ίσως, λίγο μακριά. Όλα μέσα στον χώρο αυτό, εκτός από τα σκουλαρίκια της Ίσα, θύμιζαν τη φυλακή. Αυτός εδώ δεν ήταν προσωπικός χώρος, δεν ήταν ο αποκλειστικός χώρος της Ίσα, ήταν ένα κελί συναντήσεων, ένα μέρος απ’ όπου έβλεπες κατευθείαν μέσα στον ΟΑΕΔ, χωρίς ωστόσο να υπάρχει έστω και ένα παράθυρο προς την πραγμα­ τικότητα. Ο Τέντι όμως ήξερε ποιο ήταν το πρόβλημά του. Έπειτα από τόσα χρόνια στη φυλακή και τόσα χρόνια έξω, οι άνθρωποι που γνώριζε ήταν μόνον αυτοί που είχε συναντήσει στη στενή και αυτοί που ήδη γνώριζε πριν φυλακιστεί, αυτοί που ανήκαν στον παλιό τρόπο ζωής του. Μπορούσε να μετρήσει τον κύκλο του στα δάχτυλα του ενός χεριού: η αδελφή του η Λίντα και ο γιος της ο Νίκολα. Ο Ντέγιαν από τα παλιά. Ο Ταγκ και ο Λούκε από τον ίδιο διάδρομο κελιών στη φυλακή του Χαλ. Μ’ αυτούς ένιωθε άνετα. Μόνο κοντά τους μπορούσε να είναι ο εαυτός του. Και φυσικά η Έμελι, αλλά εκείνη δεν ήθελε να τη σκέφτεται αυτή τη στιγμή. Εν πάση περιπτώσει, κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να του προσφέρει δουλειά, εκτός ίσως από τον Ντέγιαν. Αλλά οι