Πρώτη μούρη

J E N S L A P I D U S 38 «Θα ’θελα, ρε αδερφέ, να μάθω να παίζω κάποιο όργανο. Ασχολήθηκα κάποτε με το ποδόσφαιρο, αλλά η μάνα μου πάντα έλεγε ότι είχα μυαλό για μουσική · ότι, αν άκουγα μια μελωδία μόνο μία φορά, μπορούσα μετά να την τραγουδήσω τέλεια. Μου έλεγε ότι είχα μουσικά αυτιά, ή πώς σκατά το λένε. Αλλά ντάχρι – πούτσες πράγματα , τώρα πια οι ασφαλίτες και όλα τα γαμημέ­ να τα καρφιά των μπάτσων μού γαμάνε το μυαλό και δεν ακούω πια τίποτα εκεί μέσα. Σύντομα δεν θα υπάρχει τίποτα δικό μου εκεί μέσα. Ούτε καν δύο νάις τιουνς – δύο μελωδίες της προκο­ πής, γαμώτο». Ο Νίκολα προσπαθούσε να καταλάβει πόσο σοβαρά τα έλεγε όλα αυτά που έλεγε. Σκέφτηκε τον Τζορτζ Σάμουελ και ότι το δυσκολότερο που είχε κάνει ο ίδιος σήμερα ήταν να περάσει τέσσερα καλώδια μέσα από έναν πλαστικό σωλήνα. Ο Νίκολα ήξερε: είχε κάνει σωστή επιλογή. Σύντομα ηλεκτρο­ λόγος. Η Ζωή δεν ήταν πια γι’ αυτόν.