Πρώτη μούρη

J E N S L A P I D U S 34 Αλλά η ευτυχέστερη όλων ήταν η μαμά Λίντα. «Ξέρεις ποιο πιστεύω πως είναι το καλύτερο;» του είχε πει μια φορά την περασμένη άνοιξη, όταν πήγαιναν στο σχολείο για ενήλικες, που παρακολουθούσε ακόμη ο Νίκολα, για να πάρει τους βαθμούς του. Είχαν κάνει έναν περίπατο κατά μή­ κος του καναλιού και ο Νίκολα κοιτούσε πέρα, προς το κέντρο του Σεντερτέλγιε. Τα πουλιά κελαηδούσαν σαν μανιακά, ενώ στο μονοπάτι με το σπαστό χαλίκι έβλεπες εδώ κι εκεί σκυλο­ κούραδα. «Το ότι παράτησα την παλιά μου ζωή;» τη ρώτησε ο Νίκολα. «Όχι, όχι ακριβώς. Το καλύτερο είναι ότι η αλλαγή είναι εφι­ κτή. Πρέπει να ξέρεις πόσο ανησυχούσα όταν ήσουν στη Σπιλερ­ σμπούντα και ακόμα περισσότερο όταν σε φυλάκισαν, και επίσης μετά την έκρηξη. Αλλά τώρα έχει αποδειχτεί ότι γίνεται. Οι άν­ θρωποι μπορούν να αλλάξουν». Η Λίντα είχε μαύρισμα από σολάριουμ και φορούσε γυαλιά ηλίου Ρέιμπαν που έκρυβαν το μισό πρόσωπο. Αλλά ο Νίκολα μπορούσε να ακούσει το τρεμούλιασμα στη φωνή της: ίσως να έχυνε και κάνα δάκρυ πίσω από τα γυαλιά. «Ξέρεις, Νίκο, δεν χρειάζεται να πιστεύεις πια ότι μπορείς να γίνεις κάποιος, ότι πρέπει να πασχίζεις για κύρος και τέτοια» είπε η μαμά και έκανε μια τεχνητή παύση. «Διότι είσαι ήδη κάποιος». Σταμάτησαν σε ένα παγκάκι. Ο Νίκολα στράφηκε προς το μέρος της. Η Λίντα φορούσε ένα φλις μάρκας Χουντίνι και ένα παντελόνι για πεζοπορία: δεν ταίριαζαν βέβαια με το μαύρισμα και τα γυαλιά ηλίου. Το σώμα της: Σουηδή που τρελαίνεται για υπαίθριες δραστηριότητες. Το κεφάλι της: συναγερμός ενόψει MILF στην πόλη. Τέλος πάντων, σβήστε το αυτό το τελευταίο – απαγο­ ρεύονταν τέτοιες σκέψεις για τη μητέρα. Το έδαφος κάτω από το παγκάκι στρωμένο με φλούδια σπόρων. Αλμπουζούρ – ηλιόσποροι. Ο Νίκολα τους λάτρευε κι αυτός. Κά­ ποιος είχε καθίσει εδώ πολύ πριν από αυτούς και φιλοσοφούσε.