Η πρώτη εμφάνιση

[ 16 ] πως αυτή η οικειότητα, πέρα από ενοχλητική σε προσωπικό επίπεδο –που στ’αρχίδια σου–, παρεμποδίζει και τη λειτουργία της εφημερίδας. Δεν μπορεί κάθε φορά να κάθομαι και να δια­ πραγματεύομαι ποιος θαπάει και ποιος θαμείνει. Όποιος πρέπει να πάει, όπου, θα πάει. Είσαι επαγγελματίας, έχεις συγκεκριμένα καθήκοντα, συγκεκριμένες υποχρεώσεις, οφείλεις –» «Εγώ μια χάρη σού ζήτησα. Αφού έχεις καταλήξει, τι το συ­ ζητάμε;» Έκανα να βγω από το γραφείο του. «Φοβάται τις απουσίες η μικρή;» Κοκάλωσα στη θέση μου. «Φοβάται τις απουσίες η μικρή» επανέλαβε αργά αργά, απο­ λαυστικά «και δεν μπορεί να σε ακολουθήσει; Αν είναι μόνο γι’ αυτό, βρε αδερφέ, να της βρούμε έναν γιατρό, να της δώσει ένα χαρτί –» Να την η σπίθα. «Μπορείς να μην ανακατεύεσαι;» «Ή μήπως» συνέχισε απτόητος «μια βδομάδα παραπέφτει μακρύ διάστημα – με τόσα ομορφόπαιδα που κυκλοφορούν ελεύθερα... Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, Δημητράκη». «Καλύτερα πρίγκιπας παρά βάτραχος, κούκλε μου». Έχασε ξανά το κέφι του. «Γίνεται να περιορίσεις αυτό το“κούκλε μου”; Δεν μ’ ενθου­ σιάζει ξέρεις». «Ούτε εμένα το“Δημητράκη”». Είχα νικήσει πάλι στα σημεία. Αλλά κι αυτός κατάφερε να με συγχύσει, να επιβαρύνει τη διάθεσή μου. Επέστρεψα στο γρα­ φείο μου και αφού πρώτα πέρασα από την ανάκριση τουΘάνου