Η πρώτη εμφάνιση

[ 15 ] «Τον βολιδοσκόπησα, κούκλε μου, μην τσαντίζεσαι. Θα ’ρχό­ μουνκαι θασουζητούσαναμηνανέβωχωρίςναβολιδοσκοπήσω πρώτα τον αντικαταστάτη μου; Τόσο ανεύθυνο με θεωρείς πια;» Δεν τον έπεισα. «Συνεχίζωνα μην καταλαβαίνω, Δημητράκη, γιατί πρέπει να στείλουμε έναν εφόσον μπορούμε να στείλουμε δύο. Να ξεπε­ τάξουμε το Φεστιβάλ έτσι, εν ψυχρώ, για το κέφι σου; Θα πας, έληξε». «Είναι διαταγή λοιπόν; Επιστράτευση;» «Τι στο διάολο σ’ έπιασε;» έβαλε τις φωνές. «Αν μου ’διναν εμένα μια βδομάδα εκτός Αθηνών, φθινοπωριάτικα, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, όχι Θεσσαλονίκη, στο τελευταίο κωλοχώρι να ήταν, θα ’τρεχα σαν τρελός». «Ποιος σ’εμποδίζει;» «Αυτό τώρα είναι χιούμορ ή κρυφοί πόθοι;» «Μην ανησυχείς, κούκλε μου. Δεν θέλει να σε ανατρέψει κα­ νείς. Σιγά το αξίωμα δηλαδή». Σκοτείνιασε. «Ξέρεις κάτι, Δημητράκη; Φοβάμαι πως έχεις καλλιεργήσει συν τωχρόνωμιαοικειότητα, πώς να τοπω, μια ελευθεροστομία, το λιγότερο ενοχλητική. Δεν νομίζωπως επειδή απλώς και μόνο τυχαίνει να είμαστε συνομήλικοι –» «Δεν είμαστε συνομήλικοι» τον διόρθωσα. «Είσαι σαράντα και είμαι τριάντα οκτώ». «Το χάσμα των γενεών, που λένε». «Μπορεί για σένα να μην έχει σημασία –» «Σημασία για μένα έχει να μη με διακόπτουν διαρκώς – επι­ τέλους!» είπε με τον αυστηρότερο δυνατό τόνο. «Έλεγα λοιπόν