Προς τον παράδεισο

Π Ρ Ο Σ Τ Ο Ν Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο 19 «Γεμάτη μέρα;» ρώτησε ο Τζον, και αυτός τον κοίταξε, φευγαλέα, το κεφάλι όμως του Τζον ήταν σκυμμένο πάνω απ’ την πίπα του κι ο Ντέιβιντ δεν μπόρεσε να καταλάβει τι εννοούσε με την ερώτηση. Όταν δεν ήταν σίγουρος, συνήθως μπορούσε να ερμηνεύσει τι αλήθεια εννοούσε ο Τζον κοιτάζοντας το πρόσωπο του Πίτερ –ο Πίτερ μιλού­ σε λιγότερο αλλά ήταν πιο εκφραστικός, κι ο Ντέιβιντ συχνά σκεφτό­ ταν ότι οι δυο τους λειτουργούσαν ως μία ενιαία επικοινωνιακή μο­ νάδα, με τον Πίτερ να εικονογραφεί με τα μάτια και το σαγόνι τα λόγια του Τζον, ή τον Τζον να διατυπώνει εκείνα τα κατσουφιάσματα και τα χαμογελάκια που περνούσαν από το πρόσωπο του Πίτερ–, αυτή τη φορά όμως ο Πίτερ ήταν ανέκφραστος, εξίσου ανέκφραστος με τη φωνή του Τζον, και επομένως δεν βοηθούσε, κι έτσι αναγκά­ στηκε να απαντήσει σαν η ερώτηση να μην είχε βαθύτερο νόημα, το οποίο ενδεχομένως δεν είχε. «Όχι και τόσο» είπε, και η αλήθεια αυτής της απάντησης –το προ­ φανές της, το αδιαμφισβήτητό της– ήταν τόσο αναντίρρητη και γυ­ μνή, που έμοιαζε και πάλι το δωμάτιο να έχει μείνει ασάλευτο και ακόμα κι ο Τζον να ντρέπεται που έκανε τέτοια ερώτηση. Κι έπειτα ο Ντέιβιντ άρχισε να προσπαθεί να κάνει αυτό που έκανε μερικές φορές, το οποίο ήταν χειρότερο, το οποίο ήταν να εξηγηθεί, να προ­ σπαθήσει να βάλει σε λέξεις και σχήμα τις μέρες του. «Διάβαζα…» Αλλά, ω, γλίτωσε περαιτέρω εξευτελισμό, επειδή ιδού ο παππούς τους, μπήκε στο δωμάτιο, ένα σκούρο μπουκάλι κρασί τυλιγμένο με μια ποντικί τσόχα σκόνης στο υψωμένο χέρι του, διακηρύσσοντας τον θρίαμβό του –το βρήκε!– ήδη πριν βρεθεί για τα σωστά ανάμεσά τους, λέγοντας στον Άνταμς ότι θα έκαναν μια μικρή παρασπονδία, να το μεταγγίσει τώρα και θα το έπιναν μετά το δείπνο. «Και, α, δείτε, ενό­ σω προσπαθούσα να εντοπίσω το αναθεματισμένο το μπουκάλι, άλλη μια θαυμάσια άφιξη» είπε, και χαμογέλασε στον Ντέιβιντ, πριν στρα­ φεί προς την παρέα ώστε το χαμόγελο να τους περιλαμβάνει όλους, μια πρόσκληση να τον ακολουθήσουν στο τραπέζι, το οποίο και έκα­ ναν, όπου επρόκειτο να φάνε ένα από τα συνηθισμένα τους μηνιαία κυριακάτικα γεύματα, οι έξι τους στις συνηθισμένες τους θέσεις γύ­ ρω από το γυαλιστερό δρύινο τραπέζι –ο παππούς στην κεφαλή, ο