Προς τον παράδεισο

Π Ρ Ο Σ Τ Ο Ν Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο 39 που συχνά τον ξεχνούσαν – η παρουσία του θεωρούνταν δεδομένη, αλλά η απουσία του περνούσε απαρατήρητη. Τώρα ο Νόρις σταμάτησε έξω από μια αίθουσα συσκέψεων και άνοιξε την πόρτα, και ο άντρας κι η γυναίκα που ήταν μέσα γύρισαν και σηκώθηκαν κι οι δύο όταν μπήκε. «Θα σας αφήσω» είπε ο Νόρις, κλείνοντας πίσω του την πόρτα αθόρυβα, καθώς η γυναίκα προχωρούσε προς το μέρος του. «Ντέιβιντ!» είπε. «Πόσο καιρό έχω να σε δω». Ήταν η Φράνσις Χόλσον, η εδώ και χρόνια δικηγόρος του παππού του, που, μαζί με τον Νόρις, γνώριζε σχεδόν καθετί για τη ζωή των Μπίνγκαμ. Ήταν κι αυτή μια σταθερά, η θέση της όμως στο οικογενειακό στερέωμα ήταν πιο σημαντική και ταυτόχρονα πιο αναγνωρισμένη – είχε μεσο­ λαβήσει στον γάμο τόσο του Τζον όσο και της Ίντεν, και ήταν απο­ φασισμένη, απ’ ό,τι φαινόταν, να μεσολαβήσει και στου Ντέιβιντ. «Ντέιβιντ» είπε «είναι μεγάλη μου χαρά να σου συστήσω τον κύριο Τσαρλς Γκρίφιθ, απ’ το Ναντάκετ και το Φάλμουθ. Κύριε Γκρίφιθ, ιδού ο νεαρός για τον οποίο τόσα έχετε ακούσει, ο κύριος Ντέιβιντ Μπίνγκαμ». Δεν έδειχνε τόσο γέρος όσο φοβόταν ο Ντέιβιντ, και παρά την ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα του, δεν ήταν ούτε κοκκινωπός: ο Τσαρλς Γκρίφιθ ήταν ψηλός και μεγαλόσωμος, αλλά με έναν τρόπο όλο αυ­ τοπεποίθηση, με φαρδείς ώμους και ευρύ στέρνο και λαιμό. Το σα­ κάκι του ήταν καλοραμμένο, το μαλλί μαλακό και λεπτό, και κάτω απ’ το μουστάκι του τα χείλη του ήταν καλογραμμένα και ακόμη ροζ, και τώρα γύρισαν προς τα πάνω σ’ ένα χαμόγελο. Ωραίος δεν ήταν, όχι ακριβώς, έδινε όμως την εντύπωση ότι ήταν επιδέξιος, και σθε­ ναρός, και υγιής, τα οποία συνδυάζονταν για να δημιουργήσουν κά­ τι σχεδόν ευχάριστο. Η φωνή του, όταν μίλησε, ήταν κι αυτή θελκτική, βαθιά και κάπως χνουδωτή στις άκρες: είχε μια απαλότητα, μια ευγένεια που ερχόταν σε αντίθεση με το μέγεθός του και τη δύναμη που αυτό υπονοούσε. «Κύριε Μπίνγκαμ» είπε ενώ έδιναν τα χέρια. «Χαίρομαι που σας γνω­ ρίζω. Έχω ακούσει τόσα για εσάς». «Όπως κι εγώ για εσάς» είπε, αν και δεν είχε μάθει και πολύ πε