Προς τον παράδεισο

Π Ρ Ο Σ Τ Ο Ν Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο 37 ίσως μερικοί, το ισχυρότερο ίδρυμα στις Ελεύθερες Πολιτείες, ιδίως μετά την πρόσφατη άνθηση των αριβιστικών εβραϊκών τραπεζών που είχαν αρχίσει να καθιερώνονται στην πόλη, παρέμενε όμως, σε αυτό θα συμφωνούσαν άπαντες, το σημαντικότερο, το μεγαλοπρε­ πέστερο, το πιο καταξιωμένο. Εν αντιθέσει με τους νεοφερμένους, άρεσε στον παππού του Ντέιβιντ να λέει, η Μπίνγκαμ δεν περνούσε τη φιλοδοξία για απληστία, ή την εξυπνάδα για πανουργία – είχε την ίδια ευθύνη απέναντι στις ίδιες τις Πολιτείες όσο και στους ανθρώ­ πους που υπηρετούσε. «Ο σπουδαίος κύριος Μπίνγκαμ» αποκαλού­ σαν τον Ναθάνιελ οι εφημερίδες, ενίοτε ειρωνικά, όταν επιχειρούσε, λόγου χάρη, να ξεκινήσει κάποιο από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματά του –όπως, για παράδειγμα, η πρότασή του, πριν από μια δεκαετία, να προωθηθεί γενικό δικαίωμα ψήφου και στην Αμερική–, αλλά τις περισσότερες φορές ειλικρινά, διότι ο παππούς του Ντέιβιντ ήταν, αναμφίβολα, σπουδαίος άνθρωπος, άνθρωπος του οποίου η ιστορία και το πρόσωπο άξιζαν να ζωγραφιστούν σε σοβά, με τον καλλιτέχνη να κρέμεται επικίνδυνα σε ένα κάθισμα από σχοινί και ξύλο πολύ πάνω απ’ το μαρμάρινο δάπεδο, προσπαθώντας να μην κοιτάζει κά­ τω καθώς περνούσε το πινέλο του, που γυάλιζε απ’ την μπογιά, πάνω στην επιφάνεια. Παρ’ όλα αυτά, δεν προβλεπόταν πουθενά πέμπτη ή έκτη τοιχο­ γραφία: δεν είχε διατεθεί χώρος για τον πατέρα του, τον δεύτερο ήρωα πολέμου της οικογένειας, ή για αυτόν και τα αδέλφια του. Αν και – τι θα απεικόνιζε καν το δικό του τρίτο μιας τέτοιας ζωγραφιάς; Έναν άντρα, στο σπίτι του παππού του, να περιμένει τη μια εποχή να σβή­ σει μέσα στην άλλη, τη ζωή του επιτέλους να του φανερωθεί; Τέτοια λύπηση, τέτοια επιείκεια, ήταν απωθητική και ανάρμοστη, το ήξερε, και διέσχισε το φουαγέ προς την επιβλητική δρύινη πόρτα στην πίσω πλευρά της αίθουσας, όπου ήδη τον περίμενε ο χρόνια τώ­ ρα γραμματέας του παππού του, ένας άντρας που αυτός και τα αδέλφια του ανέκαθεν ήξεραν ως Νόρις απ’ όταν θυμόταν τον εαυτό του. «Κύριε Ντέιβιντ» είπε. «Καιρό έχουμε να σας δούμε». «Γεια σου, Νόρις» είπε εκείνος. «Πράγματι. Είσαι καλά, ελπίζω;» «Ναι, κύριε Ντέιβιντ. Εσείς;»