Προς τον παράδεισο

35 III Μια φορά τον χρόνο , τη βδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα, στα παιδιά του Φιλανθρωπικού Σχολείου και Ιδρύματος Χίραμ Μπίνγκαμ προσφερόταν γεύμα σε μια από τις αίθουσες συνεδριάσεων της Μπίν­ γκαμ Μπράδερς. Είχε χοιρομέρι και γλυκίσματα, μήλα στον ατμό και κάσταρντ, και στο τέλος του ο Ναθάνιελ Μπίνγκαμ, ο προστάτης τους και ιδιοκτήτης της τράπεζας, ερχόταν αυτοπροσώπως να τους χαιρετήσει, συνοδεία δύο υπαλλήλων του, που αμφότεροι ήταν από­ φοιτοι αυτού του ίδιου σχολείου και πρόσφεραν την υπόσχεση μιας ενήλικης ζωής η οποία ακόμη ήταν (και, αλίμονο, θα παρέμενε για τα περισσότερα) υπερβολικά απόμακρη και αφηρημένη για να τη διανοηθούν. O κύριος Μπίνγκαμ έβγαζε έναν μικρό λόγο, ενθαρρύ­ νοντάς τα να είναι εργατικά και υπάκουα, κι έπειτα τα παιδιά στοι­ χίζονταν σε δυο γραμμές και έπαιρναν, από έναν εκ των υπαλλήλων, ένα μεγάλο γλειφιτζούρι. Και τα τρία αδέλφια πήγαιναν σε αυτό το γεύμα, και η αγαπημένη στιγμή του Ντέιβιντ δεν ήταν οι εκφράσεις στα πρόσωπα των παιδιών όταν αντίκριζαν την πανδαισία τους, παρά αυτή που έπαιρναν όταν έμπαιναν στον προθάλαμο της τράπεζας. Καταλάβαινε το δέος τους, διότι κι ο ίδιος πάντοτε το βίωνε: το απέραντο δάπεδο από ασημί μάρμαρο, λουστραρισμένο ώστε ν’ αστράφτει· οι ιωνικοί κίονες, λα­ ξευμένοι απ’ την ίδια πέτρα· το μεγάλο κυκλικό ταβάνι, διακοσμη­ μένο με γυαλιστερό μωσαϊκό· οι τρεις τοιχογραφίες που καταλάμβα­ ναν το μήκος τριών ολόκληρων τοίχων, ζωγραφισμένες σε τέτοιο ύψος, που σχεδόν υποχρεωνόταν κανείς να πάρει στάση ικετευτική για να τις δει καλά – η πρώτη απεικόνιζε τον προ-προ-προπάππο του, τον Έζρα, τον ήρωα πολέμου, να διακρίνεται στη μάχη για την ανε­ ξαρτησία από τη Βρετανία· η δεύτερη, τον προ-προπάππο του, τον