Προς τον παράδεισο

H A N Y A Y A N A G I H A R A 32 ρον, ειδάλλως δεν θα σκεφτόμουν καν την πρόταση. Να πω στη Φράν­ σις ότι αρνείσαι; Ή θα ήθελες μια συνάντηση;». «Νιώθω ότι σου γίνομαι βάρος» μουρμούρισε τελικά. «Όχι» είπε ο παππούς. «Δεν γίνεσαι βάρος. Όπως είπα, κανένα εγγόνι μου δεν χρειάζεται να παντρευτεί αν δεν το θέλει. Νομίζω όμως ότι ίσως πρέπει να το σκεφτείς. Δεν χρειάζεται να απαντήσου­ με αμέσως στη Φράνσις». Έμειναν σιωπηλοί. Ήταν αλήθεια πως είχαν περάσει πολλοί μήνες –ένας χρόνος, ίσως· παραπάνω– από τις τελευταίες προτάσεις, ή έστω εκδηλώσεις ενδιαφέροντος, που είχε, αν και δεν ήξερε αν αυτό συ­ νέβαινε επειδή είχε αρνηθεί τις τελευταίες δύο προτάσεις τόσο γρή­ γορα και με τόση αδιαφορία, ή αν συνέβαινε επειδή οι αρρώστιες του, που ο παππούς και ο ίδιος είχαν τόσο επιμελώς προσπαθήσει να κρύ­ ψουν, είχαν τελικά γίνει γνωστές στον καλό κόσμο. Ήταν αλήθεια πως η ιδέα του γάμου ως έναν βαθμό τού προξενούσε φόβο, κι ωστό­ σο δεν ήταν ανησυχητικό και το ότι αυτή η πιο πρόσφατη πρόταση προερχόταν από μια οικογένεια άγνωστη σ’ αυτούς; Ναι, θα ήταν επαρκούς κοινωνικής θέσης και υπόληψης –η Φράνσις δεν θα είχε τολμήσει να το αναφέρει στον παππού αν δεν ήταν–, σήμαινε όμως και ότι οι δυο τους, ο παππούς και η Φράνσις, είχαν αποφασίσει ότι έπρεπε πλέον να σκεφτούν επιλογές πέρα από τους ανθρώπους τους οποίους οι Μπίνγκαμ ήξεραν και με τους οποίους σχετίζονταν, τις πενήντα τόσες οικογένειες που είχαν χτίσει τις Ελεύθερες Πολιτείες και ανάμεσα στις οποίες είχαν περάσει ολόκληρη τη ζωή τους όχι μόνο ο ίδιος και τα αδέλφια του, αλλά και οι γονείς τους, και ο παπ­ πούς πριν από αυτούς. Σε αυτή τη μικρή κοινότητα ανήκε ο Πίτερ, όπως και η Ελίζα, ήταν όμως τώρα προφανές ότι, αν επρόκειτο να παντρευτεί ο μεγαλύτερος κληρονόμος των Μπίνγκαμ, θα έπρεπε να βρει τον σύζυγό του έξω από αυτόν τον χρυσό κύκλο, θα έπρεπε να ψάξει σε άλλη ομάδα ανθρώπων. Δεν ήταν απαξιωτικοί οι Μπίνγκαμ, δεν ήταν κλειστοί, δεν ήταν απ’ τους ανθρώπους που δεν σχετίζονταν με εμπόρους και επενδυτές, με ανθρώπους που είχαν ξεκινήσει τη ζωή τους στη χώρα ως ένα είδος ατόμου και είχαν, με συνέπεια και εξυπνάδα, γίνει ένα άλλο είδος. Η οικογένεια του Πίτερ ήταν έτσι,