Προς τον παράδεισο

H A N Y A Y A N A G I H A R A 28 προηγούμενες ζωές τους αναδημιουργημένες με κάθε λεπτομέρεια – τις κούκλες και τα παιχνίδια και τις κουβέρτες και τα βιβλία τους, τα χαλιά και τις ρόμπες και τα παλτά και τα μαξιλάρια τους. Στην κάτω πλευρά του θυρεού της Μπίνγκαμ Μπράδερς υπήρχαν οι λέξεις Servatur Promissum –Τηρηθείσα Υπόσχεση– κι εκείνη τη στιγμή τ’ αδέλ­ φια μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι λέξεις αφορούσαν και τα ίδια, ότι ο παππούς τους θα εκπλήρωνε ό,τι τους έλεγε, και καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο και πλέον δεκαετιών που ήταν στην κηδεμονία του έκτοτε, πρώτα ως παιδιά και έπειτα ως ενήλικες, αυ­ τή η υπόσχεση ουδέποτε διαψεύστηκε. Τόσο πλήρως έλεγχε ο παππούς τη νέα συνθήκη στην οποία είχαν βρεθεί ο ίδιος αλλά κι εκείνοι, ώστε συνέβη αυτό που αργότερα μόνο ως σχεδόν άμεση κατάπαυση πένθους θα μπορούσε να θυμηθεί. Φυ­ σικά, αυτό δεν μπορεί να ήταν αλήθεια, ούτε για κείνον και τα αδέλ­ φια του ούτε για τον παππού του, που είχε ξαφνικά χάσει το μοναχο­ παίδι του, μα τόσο είχε σαστίσει ο Ντέιβιντ με, σκεφτόταν τώρα, την αυτοπεποίθηση, την ολότητα, του παππού του και της επικράτειας που δημιούργησε για εκείνους, ώστε δεν μπορούσε πλέον να φαντα­ στεί αυτά τα χρόνια διαφορετικά. Ήταν λες και ο παππούς τους από τη γέννησή τους σχεδίαζε να γίνει κάποτε ο κηδεμόνας τους και να μετακομίσουν σ’ ένα σπίτι όπου άλλοτε ζούσε μονάχος του, οι μόνοι του ρυθμοί οι δικοί του, αντί να του έρθει ξαφνικό. Αργότερα, ο Ντέιβιντ θα είχε την αίσθηση ότι το σπίτι, ήδη απλόχωρο, είχε βγάλει καινούργια δωμάτια, ότι καινούργιες πτέρυγες και χώροι είχαν μαγι­ κά φανερωθεί για να τους φιλοξενήσουν, ότι το δωμάτιο που κατέλη­ ξε να αποκαλεί (και ακόμη αποκαλούσε) δικό του είχε δημιουργηθεί από την ανάγκη, κι όχι απλώς ανακατασκευαστεί σε αυτό που ήταν από αυτό που είχε υπάρξει, ένα ελάχιστα χρησιμοποιούμενο επιπλέον καθιστικό. Με τον καιρό, ο παππούς θα έλεγε ότι τα εγγόνια του είχαν δώσει στο σπίτι σκοπό, ότι δίχως αυτά θα ήταν απλώς ένας σωρός από δωμάτια, και φανέρωνε πολλά γι’ αυτόν το ότι οι τρεις τους, ακόμα και ο Ντέιβιντ, το αποδέχονταν ως αλήθεια, ότι είχαν καταλήξει να πιστεύουν πραγματικά πως είχαν προσφέρει στο σπίτι –και, επομέ­ νως, στη ζωή του παππού– κάτι κρίσιμο και σπάνιο.