Προς τον παράδεισο

Π Ρ Ο Σ Τ Ο Ν Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο 23 καθώς συνειδητοποίησαν όλοι τι σήμαινε αυτό: ότι ο Ντέιβιντ θα έπαιρνε το σπίτι στην πλατεία Ουάσινγκτον. «Και στον Ντέιβιντ» είπε ο παππούς, αργά, «η πλατεία Ουά­ σινγκτον. Και το εξοχικό στο Χάντσον». Έδειξε κουρασμένος τότε και έγειρε πίσω ακόμα βαθύτερα στο κάθισμά του από κάτι που έμοιαζε με αληθινή εξάντληση, όχι απλώς παράσταση, και η σιωπή συνεχίστηκε. «Και πάει και τελείωσε, αυτή είναι η απόφασή μου» δήλωσε ο παππούς. «Θέλω να συμφωνήσετε όλοι, φωναχτά, τώρα». «Ναι, παππού» μουρμούρισαν όλοι, κι έπειτα ο Ντέιβιντ συνήλθε και είπε, «Ευχαριστώ, παππού», και ο Τζον και η Ίντεν, ξυπνώντας από τη δική τους ύπνωση, επανέλαβαν τα λόγια του. «Παρακαλώ» είπε ο παππούς. «Ας ελπίσουμε ωστόσο ότι απομέ­ νουν ακόμη πολλά χρόνια ώσπου να γκρεμίσει η Ίντεν την αγαπημέ­ νη μου παράγκα στο Φρογκς Ποντ» συνέχισε και της χαμογέλασε, κι εκείνη κατόρθωσε να αντιγυρίσει το χαμόγελο. Μετά από αυτό, και χωρίς κανένας τους να το πει, η βραδιά πήρε απότομα τέλος. Ο Τζον φώναξε τον Μάθιου να φέρει τον Πίτερ και την Ελίζα και να ετοιμάσει τις άμαξές τους, και ακολούθησαν χειρα­ ψίες και φιλιά, και η αναχώρηση, με όλους τους να πηγαίνουν στην πόρτα και τα αδέλφια του και τους συζύγους τους να σκεπάζονται με κάπες και σάλια και να τυλίγονται με κασκόλ, μια υπόθεση υπό κανονικές συνθήκες παράδοξα θορυβώδης και παρατεταμένη, με διακηρύξεις της τελευταίας στιγμής σχετικά με το φαγητό και ανα­ κοινώσεις και ξεκάρφωτες, ξεχασμένες πληροφορίες για τις εξωτε­ ρικές ζωές τους, ήταν χαμηλόφωνη και σύντομη, με τον Πίτερ και την Ελίζα να έχουν ήδη τις ανυπόμονες, ανεκτικές, συμπονετικές εκφράσεις που μάθαιναν να υιοθετούν από την αρχή της θητείας τους όποιοι έμπαιναν στον κύκλο των Μπίνγκαμ διά του γάμου. Κι έπει­ τα έφυγαν, με μια τελευταία γύρα από αγκαλιές και αντίο που συ­ μπεριλάμβανε τον Ντέιβιντ στη χειρονομία, αν όχι στη θέρμη ή στο πνεύμα. Μετά από αυτά τα κυριακάτικα δείπνα, είχαν με τον παππού του τη συνήθεια να πίνουν είτε άλλο ένα ποτήρι πόρτο είτε λίγο ακόμα