Προς τον παράδεισο

Π Ρ Ο Σ Τ Ο Ν Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο 21 σε να προβλέψει πότε ήθελαν οι Μπίνγκαμ να μείνουν μόνοι και ήξε­ ρε πώς να φύγει από μπροστά τους με αξιοπρέπεια. Η Ελίζα είχε κόκκινα μαλλιά και βαριά άκρα, κι όταν διέσχιζε το καθιστικό, τα μικρά γυάλινα στολίδια των φωτιστικών αναριγούσαν και κουδούνιζαν, σε αυτή την περίπτωση όμως ήταν ελαφριά και σβέλτη, και είχαν όλοι λόγο να της είναι ευγνώμονες για αυτή την επίγνωση που διέθετε. Άρα θα έκαναν τη συζήτηση που ο παππούς τούς είχε πει ότι θα έκαναν τον περασμένο Ιανουάριο, όταν η χρονιά ακόμη ήταν στις αρχές της. Κι ωστόσο κάθε μήνα περίμεναν και, κάθε μήνα, μετά από κάθε οικογενειακό δείπνο –και μετά την Ημέρα Ανεξαρτησίας πρώτα, κι έπειτα το Πάσχα, κι έπειτα την Πρωτομαγιά, κι έπειτα στα γενέθλια του παππού, και σ’ όλες τις άλλες ιδιαίτερες περιστάσεις για τις οποίες συγκεντρώνονταν– δεν την έκαναν, και δεν την έκα­ ναν, και δεν την έκαναν, και να την τώρα, η δεύτερη Κυριακή του Οκτωβρίου, και επρόκειτο να το συζητήσουν τελικά. Οι άλλοι αμέσως κατάλαβαν το θέμα και αυτοί, και επήλθε μια γενική αφύπνιση, μια επιστροφή σε πιάτα και πιατάκια με μισοφαγωμένα μπισκότα και μισογεμάτα φλιτζάνια τσαγιού, ένα ξεσταύρωμα των ποδιών και ένα ίσιωμα της πλάτης, με την εξαίρεση του παππού, ο οποίος αντιθέτως έγειρε προς τα πίσω, ακόμα βαθύτερα στη θέση του, το κάθισμα από κάτω του να τρίζει. «Υπήρξε σημαντικό για μένα να σας αναθρέψω και τους τρεις με ειλικρίνεια» ξεκίνησε μετά από μια από τις παύσεις του. «Ξέρω ότι άλλοι παππούδες δεν θα έκαναν αυτή τη συζήτηση μαζί σας, είτε από διακριτικότητα είτε επειδή θα προτιμούσαν να μην υποστούν τους καβγάδες και τις απογοητεύσεις που αναπόφευκτα προκύπτουν από αυτήν – και γιατί να τους υποστεί κανείς, όταν αυτοί οι καβγάδες μπορούν να γίνουν αφού εκείνος φύγει και δεν είναι ανάγκη πλέον να εμπλακεί; Μα εγώ δεν είμαι τέτοιος παππούς για εσάς τους τρεις, και ούτε ποτέ μου υπήρξα, βρίσκω λοιπόν ότι είναι καλύτερο να σας μιλήσω ξεκάθαρα. Υπόψη» –και εδώ σταμάτησε και τους κοίταξε έναν έναν, αυστηρά– «αυτό δεν σημαίνει ότι σχεδιάζω να υποστώ απογοητεύσεις τώρα: το ότι σας λέω ό,τι πρόκειται να σας πω δεν σημαίνει ότι στον νου μου ακόμη εκκρεμεί· τούτο είναι το τέλος του