Προς τον παράδεισο

H A N Y A Y A N A G I H A R A 20 Ντέιβιντ στα δεξιά του και η Ελίζα στα δεξιά του Ντέιβιντ, ο Τζον στα αριστερά του παππού και ο Πίτερ στα αριστερά του Τζον, η Ίντεν στην άλλη πλευρά– και στις συνηθισμένες τους ψιθυριστές, επουσιώδεις συζητήσεις: νέα από την τράπεζα, νέα από τις σπουδές της Ίντεν, νέα από τα παιδιά, νέα από τις οικογένειες του Πίτερ και της Ελίζας. Έξω, ο κόσμος φουρτούνιαζε και καιγόταν –οι Γερμανοί προωθούνταν όλο και βαθύτερα στην Αφρική, οι Γάλλοι ακόμη πετσόκοβαν την Ινδοκίνα, και, εγγύτερα, οι πιο πρόσφατες φρίκες στις Αποικίες: λιντσαρίσματα και απαγχονισμοί και ξυλοδαρμοί και αυτοπυρπολή­ σεις, γεγονότα πάρα πολύ τρομακτικά να τα σκέφτεσαι κι ωστόσο τόσο κοντινά ταυτόχρονα–, κανένα όμως από αυτά τα πράγματα, ιδίως τα εγγύτερα σε αυτούς, δεν επιτρεπόταν να διαπεράσει το σύν­ νεφο των δείπνων του παππού, όπου όλα ήταν μαλακά και καθετί σκληρό γινόταν εύκαμπτο· ακόμα και η γλώσσα είχε ψηθεί τόσο επι­ δέξια, που απλώς την έβαζες στο κουτάλι που σου έτειναν, και τα κόκαλά της υποχωρούσαν με το πιο μαλακό άγγιγμα του ασημιού. Και πάλι όμως, ήταν δύσκολο, όλο και πιο δύσκολο, να μην επιτρέπεις στο εξωτερικό να εισβάλλει, και στο επιδόρπιο, ένα σίλαμπαμπ κρα­ σιού με πιπερόριζα ανάλαφρο σαν αφρόγαλα, ο Ντέιβιντ αναρωτή­ θηκε αν κι οι άλλοι σκέφτονταν, όπως εκείνος, αυτή την πολύτιμη πιπερόριζα που είχε βρεθεί και ξεριζωθεί από τις Αποικίες και είχε μεταφερθεί σε αυτούς εδώ στις Ελεύθερες Πολιτείες και είχε αγορα­ στεί σε υψηλή τιμή από τον μάγειρα: Ποιος είχε υποχρεωθεί να σκά­ ψει και να συλλέξει τις ρίζες; Από ποιου τα χέρια τις είχαν πάρει; Μετά το δείπνο, συγκεντρώθηκαν εκ νέου στο καθιστικό και ο Μάθιου σέρβιρε καφέ και τσάι, και ο παππούς είχε σαλέψει στη θέση του, λιγάκι μόνο, όταν η Ελίζα ξαφνικά σηκώθηκε όρθια και είπε, «Πίτερ, όλο λέω να σου δείξω την εικόνα σ’ εκείνο το βιβλίο με εκείνο το εκπληκτικό θαλασσοπούλι που σου ανέφερα τον περασμένο μήνα, και υποσχέθηκα να μην το ξεχάσω πάλι απόψε· παππού Μπίνγκαμ, θα μπορούσα;», και ο παππούς συγκατένευσε και είπε, «Βεβαίως, παιδί μου», και ο Πίτερ τότε σηκώθηκε κι αυτός και βγήκαν από το δωμάτιο, αλά μπρατσέτα, με την Ίντεν να δείχνει περήφανη που είχε μια σύζυγο με τόσο καλή αντίληψη του περίγυρού της, που μπορού