Μια προσευχή για τα Παλιά Ασήμια

16 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ πως το ακούει εδώ και κάμποση ώρα, οπωσδήποτε από τη στιγμή που αποφάσισε πως είναι καλά, πάρα πολύ καλά, μάλιστα. Ζζζζζ… Σύμπτωση… Σύμπτωση; Θα μπορούσε να είναι και μια παράξενη σύ­ μπτωση… ζζζζζ… και ο ίδιος έχει συναντήσει μια γυναίκα εξίσου ανεξιχνίαστη… ζζζζ…Το «εξίσου» πάει στον τόπο, αλλά η διευκρίνιση αυτή ουδαμώς καθησυχάζει το ζζζζζ… Έχει συναντήσει μια γυναίκα εξίσου ανεξιχνίαστη με τον τόπο, με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα… ζζζζ… Γιατί η αγαπημένη του παππού του ήταν ένα κορίτσι με την ψυχή του ολάνοιχτη στην αγάπη, έτσι τουλάχιστον την είχε περι­ γράψει εκείνος. Ζζζζζ… αυτός, σε αντίθεση, έχει συναντή­ σει μια γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα σε μια εξόχως χα­ ριτωμένη παιδικότητα, σε μια συναρπαστικά εριστική εφη­ βεία και σε μια σαγηνευτική ωριμότητα. Και το κυριότερο, η γυναίκα αυτή δεν έχει ιδέα πως συνδυάζει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Ξύνει τα ξανθά του μαλλιά, θα έπρεπε να τα είχε κόψει πριν το ταξίδι. Πού πήγε, γιατί χάθηκε το ζζζζζ του; Μήπως γιατί κατάφερε να τον κάνει να σκεφθεί πάλι την Έλσα; «Διάολε!» λέει στο είδωλο που καθόλου γοητευτικό δεν του φαίνεται αυτή τη στιγμή. Μόνο ακούρευτο. «Διάολε!» Σύμπτωση τεράστια. Ε, λοιπόν, και αυτός, ο Άλεξ Κάρτερ, τη γυναίκα αυτή, την παράξενη και ανεξιχνίαστη, τη θέλει δική του, όπως κάποτε ο παππούς του θέλησε την άλλη! Κοιτάει έξω από το παράθυρο. Σαχλαμάρες! Προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον νου του, να σκεφθεί κάτι άλλο…