Πριν χαθούν τα πουλιά

Π Ρ Ι Ν Χ Α Θ Ο Υ Ν Τ Α Π Ο Υ Λ Ι Α 15 στο δέρμα μου. Στο κάθισμα του συνοδηγού έχω ένα ντοσιέ με χαρτιά και τα ξεφυλλίζω, ψάχνοντας το όνομα. Ένις Μα­ λόουν. Καπετάνιος του Σάγκανι. Δοκίμασα επτά καπετάνιους επτά πλοίων και νομίζω πως ίσως το επίμονο, τρελό κομμάτι του εαυτού μου ήθελε να με απογοητεύσουν από τη στιγμή που είδα το όνομα αυτού του τελευταίου πλοίου. Το Σάγκανι: λέξη των Ινουίτ που σημαί­ νει κοράκι. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στις πληροφορίες που κατόρθω­ σα να μάθω. Ο Μαλόουν γεννήθηκε στην Αλάσκα πριν από σαράντα εννιά χρόνια. Είναι παντρεμένος με τη Σίρσα κι έχουν δυο μικρά παιδιά. Το πλοίο του είναι από τα τελευταία που έχουν νόμιμη άδεια για ψάρεμα ρέγγας του Ατλαντικού κι αυτό κάνει με το επταμελές πλήρωμά του. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα της μαρίνας, τα επόμενα δυο βράδια το Σά­ γκανι θα πρέπει να είναι αγκυροβολημένο στο Τασιιλάκ. Έβαλα το Τασιιλάκ στο GPS μου και ξεκίνησα αργά στον παγωμένο δρόμο. Θα μου πάρει όλη τη μέρα για να φτάσω στην πόλη. Εγκαταλείπω τον Αρκτικό Κύκλο και κατευθύνο­ μαι νότια, ενώ σκέφτομαι την προσέγγισή μου. Όλοι οι κα­ πετάνιοι που ρώτησα αρνήθηκαν να με πάρουν μαζί. Δεν ανέχονται ανεκπαίδευτους αγνώστους στο πλοίο. Ούτε τους αρέσει να αναστατώνεται η ρουτίνα τους, ν’ αλλάζουν οι δια­ δρομές τους – οι ναυτικοί είναι προληπτικοί άνθρωποι, απ’ ό,τι έμαθα. Πλάσματα της συνήθειας. Ειδικά τώρα που απειλείται ο τρόπος ζωής τους. Όπως εμείς αποτελειώνουμε σταθερά τα ζώα της γης και του ουρανού, σκοτώνοντάς τα, έτσι και οι ψαράδες έχουν αλιεύσει σχεδόν όλα τα ψάρια από τη θάλασσα, σε σημείο αφανισμού.