Πριν χαθούν τα πουλιά

C H A R L O T T E M c C O N A G H Y 14 δεν την εμποδίζει –είναι μικροσκοπικός σαν το νύχι του μι­ κρού μου δαχτύλου κι εξαιρετικά ελαφρύς–, μα δεν της αρέ­ σει. Ορμάει ξαφνικά προς το μέρος μου, αφήνοντας μια τσιριχτή κραυγή. Χαμογελάω ενθουσιασμένη και σκύβω για να προστατεύσω το πρόσωπό μου, αλλά δεν χιμάει πάλι. Γυρίζει στη φωλιά της και κουρνιάζει εκεί πάνω, λες κι υπάρχει ακόμη ένα αυγό που πρέπει να προστατεύσει. Γι’ αυτήν, τα τελευταία πέντε λεπτά δεν συνέβησαν ποτέ. Έξι μέρες ήμουν εδώ έξω μόνη μου. Χτες βράδυ, η σκηνή μου βρέθηκε στη θάλασσα, καθώς ο αέρας κι η βροχή την άρπαξαν απ’ το κορμί μου. Μ’ έχουν ραμφίσει πάνω από μια ντουζίνα φορές στο κρανίο και στα χέρια κάποια πουλιά που λένε πως είναι τα πιο προστατευτικά στον ουρανό. Ωστόσο έχω τρία μαρκαρισμένα αρκτικά γλαρόνια να δείξω για τις προσπάθειές μου. Και φλέβες γεμάτες αλάτι. Κοντοστέκομαι στην κορυφή του λόφου για να κοιτάξω άλ­ λη μια φορά κι ο άνεμος κοπάζει για μια στιγμή. Ο πάγος εκτείνεται απέραντος κι εκτυφλωτικός, μ’ έναν ασπρόμαυρο ωκεανό στην άκρη του κι έναν μακρινό γκρίζο ορίζοντα. Τε­ ράστια κομμάτια γαλάζιου πάγου πλέουν ράθυμα, ακόμα και τώρα, στην καρδιά του καλοκαιριού. Και ντουζίνες ολόκληρες από αρκτικά γλαρόνια γεμίζουν τη λευκότητα του ουρανού και της γης. Τα τελευταία ίσως σ’ όλο τον κόσμο. Αν ήμουν ικανή να μείνω σε οποιοδήποτε μέρος, ίσως να ήταν εδώ. Μα τα πουλιά δεν θα μείνουν κι έτσι δεν θα μείνω ούτε κι εγώ. Το αμάξι που έχω νοικιάσει είναι υπέροχα ζεστό, με το κα­ λοριφέρ να δουλεύει στο τέρμα. Βάζω τα παγωμένα χέρια μου πάνω από τον εξαερισμό και νιώθω ένα μυρμήγκιασμα