Πριν χαθούν τα πουλιά

Π Ρ Ι Ν Χ Α Θ Ο Υ Ν Τ Α Π Ο Υ Λ Ι Α 13 ακουμπήσει πάνω στο σώμα της και σταματήσει το πετάρι­ σμα των φτερών της. Πρέπει να κάνω γρήγορα τώρα. Μα έχω εξασκηθεί κι έτσι τα καταφέρνω. Τα δάχτυλά μου θηλυκώνουν γοργά τον δα­ κτύλιο στο πόδι της, σπρώχνοντάς τον πάνω από την άρθρω­ ση στο σημείο κάτω από τα φτερά της. Βγάζει έναν ήχο που ξέρω πολύ καλά, έναν ήχο που βγάζω κι εγώ στα όνειρά μου τα περισσότερα βράδια. «Συγγνώμη, κοντεύουμε, τελειώνω». Αρχίζω να τρέμω, μα συνεχίζω, είναι πολύ αργά πια, την άγγιξες, τη μάρκαρες, πίεσες πάνω της τον ανθρώπινο εαυ­ τό σου. Τι σιχαμερό. Το πλαστικό σφίγγεται σταθερά στο πόδι της, κρατώντας τον εντοπιστή στη θέση του. Αναβοσβήνει μια φορά για να μου πει ότι λειτουργεί. Και τη στιγμή που ετοιμάζομαι να την αφήσω να φύγει, μένει εντελώς ακίνητη, έτσι που νιώ­ θω το καρδιοχτύπι της μέσα στην παλάμη μου. Με σταματάει εκείνο το πατ , πατ , πατ . Είναι τόσο γοργό και εύθραυστο. Το ράμφος της είναι κόκκινο σαν να το ’χει βουτήξει σε αίμα. Στο μυαλό μου, αυτό την κάνει δυνατή. Τη βάζω πίσω στη φωλιά κι απομακρύνομαι αργά παίρνοντας μαζί μου το κλουβί. Θέλω να εκτοξευτεί ελεύθερη, θέλω να έχει φούρκα στα φτερά της και πράγματι είναι συγκλονιστική καθώς τι­ νάζεται ορμητικά. Πόδια κόκκινα σαν το ράμφος της. Ένα βελούδινο μαύρο σκουφάκι. Δίδυμες λάμες για ουρά κι εκείνα τα φτερά, αιχμηρά στις άκρες τους, κομψά. Τη βλέπω να κάνει κύκλους στον αέρα, προσπαθώντας να καταλάβει αυτό το καινούργιο κομμάτι της. Ο δακτύλιος