Πριν χαθούν τα πουλιά

C H A R L O T T E M c C O N A G H Y 12 αποδημία του πουλιού θα μου έδειχνε ένα μέρος για να ανήκω. Κάποτε, τα πουλιά γεννούσαν έναν πιο άγριο εαυτό μου. ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΦΩΛΙΑΣΜΑΤΟΣ Μόνο από καθαρή τύχη το παρατηρώ όταν συμβαίνει. Το φτερό της χτυπάει το λεπτό σαν τρίχα σύρμα και το κλουβί κλείνει μαλακά πάνω της. Ανακάθομαι. Στην αρχή δεν αντιδράει. Ξέρει ωστόσο με κάποιο τρόπο πως δεν είναι πια ελεύθερη. Ο κόσμος γύρω της έχει αλλάξει λιγάκι, ή και πολύ. Πλησιάζω αργά, μη θέλοντας να τη φοβίσω. Ο άνεμος ουρλιάζει, δαγκώνει τα μάγουλα και τη μύτη μου. Υπάρχουν κι άλλα πουλιά του είδους της πάνω στα παγωμένα βράχια, ή κάνουν κύκλους στον αέρα, μα σπεύδουν να με αποφύ­ γουν. Οι μπότες μου τρίζουν και βλέπω μια αναταραχή στα φτερά της, εκείνο το διστακτικό πρώτο πετάρισμα, τη στιγ­ μή που αναρωτιέται αν θα προσπαθήσει να ελευθερωθεί. Η φωλιά που έχτισε με τον σύντροφό της είναι στοιχειώδης, σκόρπια χόρτα και κλαράκια σφηνωμένα σε μια ρωγμή μέσα στα βράχια. Δεν τη χρειάζεται πια –οι νεοσσοί της ήδη βου­ τάνε και βρίσκουν μόνοι την τροφή τους–, αλλά επιστρέφει σ’ αυτήν όπως όλες οι μητέρες, μην μπορώντας να την εγκα­ ταλείψει. Σταματάω ν’ ανασαίνω καθώς το χέρι μου ετοιμά­ ζεται να σηκώσει το κλουβί. Φτερουγίζει μόνο μια φορά, ένα ξαφνικό ξέσπασμα απείθειας, προτού το κρύο χέρι μου