Πριν χαθούν τα πουλιά

11 1 Τα ζώα πεθαίνουν. Σύντομα θα είμαστε ολομόναχοι εδώ. Κάποτε, ο άντρας μου βρήκε μια αποικία από θαλασσο­ βάτες στη βραχώδη ακτή του αδάμαστου Ατλαντικού. Το βράδυ που με πήγε εκεί, δεν ήξερα ότι ήταν μερικοί από τους τελευταίους του είδους τους. Ήξερα μονάχα ότι ήταν στη φυσική τους κατάσταση μέσα στις νυχτερινές σπηλιές τους και τολμηροί καθώς βουτούσαν μέσα στα φεγγαρό­ λουστα νερά. Μείναμε ένα διάστημα μαζί τους κι εκείνες τις λίγες σκοτεινές ώρες μπορέσαμε να προσποιηθούμε πως ήμασταν κι εμείς έτσι ελεύθεροι στη φυσική μας κα­ τάσταση. Κάποτε, όταν τα ζώα χάνονταν στην πραγματικότητα, στ’ αλήθεια, κι όχι απλώς στις προειδοποιήσεις για τα ζο­ φερά μελλούμενα, αλλά τώρα, αυτή εδώ τη στιγμή, σε μαζικούς αφανισμούς που μπορούσαμε να δούμε και να αισθανθούμε, αποφάσισα να ακολουθήσω ένα πουλί πάνω από έναν ωκεανό. Ίσως έλπιζα πως θα με οδηγούσε εκεί όπου είχαν πετάξει όλα, όλα σαν κι αυτό, όλα τα πλάσμα­ τα που νομίζαμε ότι είχαμε σκοτώσει. Ίσως νόμιζα ότι θα ανακάλυπτα ποιο ήταν αυτό το σκληρό πράγμα που μια ζωή με παρακινούσε να παρατάω τους ανθρώπους και τα μέρη και τα πάντα. Ή ίσως ευχόμουν απλώς ότι η τελική