Πριν χαθούν τα πουλιά

Π Ρ Ι Ν Χ Α Θ Ο Υ Ν Τ Α Π Ο Υ Λ Ι Α 23 φαίνεται όμως να ενοχλείται. Τα βλέμματά μας συναντιού­ νται. «Σ’ ευχαριστώ που μ’ έσωσες». Τον χαιρετάω στρατιωτικά. «Δεν κάνει τίποτα». Ακόμα και με το ντους όσο πιο καυτό γίνεται, εξακολουθώ να κρυώνω. Το δέρμα μου είναι κατακόκκινο, καψαλισμένο, μα μετά βίας το αισθάνομαι. Μπορώ να νιώσω τα δυο δάχτυ­ λα του δεξιού μου ποδιού να μυρμηγκιάζουν με την επι­ στροφή της θερμότητας · περίεργο, επειδή μου τα ’κοψαν πριν από μερικά χρόνια. Ωστόσο, νιώθω συχνά εκείνα τα δάχτυλα-φαντάσματα κι αυτή τη στιγμή με προβληματίζει κάτι άλλο, πόσο εύκολα το μυαλό μου επέστρεψε στο κελί. Φοβάμαι από το πόσο εύκολο ήταν να βουτήξω αντί να φω­ νάξω βοήθεια. Το ένστικτο του πνιγμού μου. Αφού φορέσω ό,τι ρούχο έχω και δεν έχω, βρίσκω το στι­ λό μου και χαρτί, κάθομαι στο στραβό τραπέζι και γράφω ένα πρόχειρο γράμμα στον άντρα μου. Ε, λοιπόν, συνέβη κι αυτό. Ρεζιλεύτηκα τόσο πολύ ώστε αποκλείεται να το ξεπεράσω ποτέ. Ένα ολόκληρο χωριό είδε μια παράξενη ξένη να ρίχνεται σ’ ένα παγωμένο φιόρδ για να παρενοχλήσει ανεξήγητα έναν άντρα που κοιτούσε απλώς τη δουλειά του. Αν μη τι άλλο, θα γίνει ωραίο ανέκδοτο. Και μην προσπαθήσεις καν να το χρησιμοποιήσεις σαν άλλη μια δικαιολογία για να μου πεις να γυρίσω σπίτι. Μάρκαρα και το τρίτο μου πουλί σήμερα το πρωί κι έφυγα από την περιοχή με τις φωλιές. Έχασα τη σκηνή μου, κόντεψα να χάσω το μυαλό μου. Μα οι γεωεντοπιστές λειτουργούν και βρήκα έναν