Πριν χαθούν τα πουλιά

Π Ρ Ι Ν Χ Α Θ Ο Υ Ν Τ Α Π Ο Υ Λ Ι Α 17 ντους με καλεί, πρώτα όμως πρέπει να καταγράψω τις ενέργειές μου. Γράφω για το μαρκάρισμα των τριών γλαρονιών κι ύστερα ανοίγω το λογισμικό εντοπισμού, με τον αέρα παγιδευμένο στα πνευμόνια μου γιατί φοβάμαι να ξεφυσήσω. Μόλις βλέ­ πω τα κόκκινα φώτα που αναβοσβήνουν, λιώνω από ανα­ κούφιση. Δεν είχα ιδέα αν θα λειτουργούσε το σύστημα, αλλά να τα, τρία μικρά πουλιά που θα πετάξουν νότια για τον χειμώνα και, αν όλα πάνε όπως τα έχω σχεδιάσει, θα με πάρουν μαζί τους. Αφού κάνω μπάνιο, τρίβομαι καλά και φοράω ζεστά ρού­ χα, χώνω μερικά χαρτιά στο σακίδιό μου και βγαίνω έξω. Κοντοστέκομαι για λίγο στη ρεσεψιόν για να ρωτήσω τη νεα­ ρή υπάλληλο πού είναι η καλύτερη παμπ. Με περιεργάζε­ ται, αποφασίζοντας μάλλον τι διασκέδαση θα ’πρεπε να συ­ στήσει για την ηλικία μου κι έπειτα μου προτείνει να δοκι­ μάσω το μπαρ στο λιμάνι. «Υπάρχει βέβαια και το Κλούμπεν, μα νομίζω πως θα ’ναι πολύ… έξαλλο για σας» προσθέτει χαχανίζοντας. Χαμογελάω και νιώθω μπαμπόγρια. Το περπάτημα μέσα από τους λόφους του Τασιιλάκ είναι υπέροχο. Πολύχρωμα σπίτια είναι σκαρφαλωμένα στο ακα­ νόνιστο έδαφος, κόκκινα και μπλε και κίτρινα, κι έρχονται σε φοβερή αντίθεση με τον χειμωνιάτικο κόσμο πιο πέρα. Μοιάζουν με χαρούμενα παιχνίδια διάσπαρτα στους λό­ φους · όλα φαίνονται μικρότερα κάτω από το βλέμμα εκεί­ νων των επιβλητικών βουνών. Ο ουρανός είναι ουρανός, είναι ουρανός, κι ωστόσο εδώ είναι κάτι περισσότερο. Είναι μεγαλύτερος. Κάθομαι για λίγο και παρατηρώ τα παγόβουνα