Πριν χαθούν τα πουλιά

C H A R L O T T E M c C O N A G H Y 16 Η σκέψη πως θα βρίσκομαι πάνω σ’ ένα από αυτά τα αδί­ στακτα πλεούμενα, μαζί με ανθρώπους που ερημώνουν τον ωκεανό με κάνει ν’ ανατριχιάζω από τη φρίκη, όμως δεν έχω άλλη επιλογή και ο χρόνος τελειώνει. Ένα πράσινο λιβάδι εκτείνεται στα δεξιά μου, διάστικτο με χιλιάδες άσπρες μουντζούρες που στην αρχή νομίζω πως είναι μίσχοι βαμβακιού, αλλά η ταχύτητα του αυτοκινήτου θολώνει τα πάντα · στην πραγματικότητα είναι αγριολούλου­ δα στο χρώμα του ελεφαντόδοντου. Αριστερά μου, μια σκο­ τεινή θάλασσα συντρίβεται στην ακτή. Ένας κόσμος χώρια. Θα μπορούσα να ξεχάσω την αποστολή, να προσπαθήσω να καταπιώ την παρόρμησή μου. Να βρω μια εξοχική καλύβα και να βολευτώ. Να κάνω κηπουρική και βόλτες, να βλέπω τα πουλιά σιγά σιγά να εξαφανίζονται. Η σκέψη περνάει σαν αστραπή από το μυαλό μου, χάνεται. Η γλύκα θα γινόταν ξινίλα, και ακόμα κι έναν ουρανό τόσο απέραντο σαν αυτόν εδώ θα τον ένιωθα σαν κλουβί μετά από λίγο καιρό. Δεν πρόκειται να μείνω · ακόμα κι αν είχα τη δυνατότητα, ο Νάιαλ δεν θα με συγχωρούσε ποτέ. Πιάνω δωμάτιο σ’ ένα φτηνό ξενοδοχείο και παρατάω το σακίδιό μου στο κρεβάτι. Στο πάτωμα είναι ένα απαίσιο κίτρινο χαλί, μα το παράθυρο βλέπει το φιόρδ που χαϊ­ δεύει τα ριζά του λόφου. Από την άλλη μεριά της υδάτινης έκτασης ορθώνονται γκρίζα βουνά που τα διαπερνάνε φλέβες χιονιού. Λιγότερο χιόνι απ’ όσο υπήρχε κάποτε. Ένας πιο ζεστός κόσμος. Όσο το λάπτοπ μου φορτίζει, ξε­ πλένω την αλμύρα από το πρόσωπό μου και βουρτσίζω τα βρόμικα δόντια μου που κόντευαν να πιάσουν μούχλα. Το