Πριν

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 14 ] τάμε. Έχει μήκος καμιά εικοσαριά μέτρα, πλάτος δέκα και το ύψος της πρέπει να είναι γύρω στα τρία μέτρα. Κατάφερα μια φορά ν’ αγγίξω το ταβάνι, με τη βοήθεια του Γκαμπριέλ. Ανέβηκα στους ώμους του, ύστερα στη­ ρίχτηκα στα γόνατά μου και σηκώθηκα. Γελούσε, παρα­ πατούσε συνέχεια, κόντεψα να σπάσω τα μούτρα μου. Το ταβάνι αποτελείται από τεράστιους ογκόλιθους, λι­ γότερο ή περισσότερο επίπεδους, που χωρίζονται μετα­ ξύ τους από σχισμές 2-3 εκατοστών. Ο Γκαμπριέλ είναι βέβαιος ότι βρισκόμαστε σ’ ένα παλιό νταμάρι με ακα­ τέργαστους ασβεστόλιθους, που προμήθευε κάποτε πέ­ τρες για χτίσιμο. Τα τοιχώματα της μεγάλης αίθουσας και των στοών πρέπει να είναι ασπριδερά, κρεμώδη. Προσπάθησα να θυμηθώ τους αριθμούς των σπιτιών στα οποία έζησα. Το πρώτο, που ήταν και το μεγαλύτε­ ρο, είχε τον αριθμό 102. Έμεινα επίσης στο 131 ενός στε­ νού, όχι πολυσύχναστου, δρόμου. «Πέρασα απλώς από κάποια σπίτια» σκέφτηκα. Το κτίριο όπου έμενα με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου είχε τον ίδιο αριθμό με κείνο στο οποίο μετακόμισα μόνος. Ο τελευταίος τόπος κατοικίας μου ήταν ένα καμαράκι. Το σπίτι κοντά στη θάλασσα δεν είχε καθόλου αριθμό. Ήταν χτισμένο πάνω στους βράχους. Οι καθρέφτες αντανακλούσαν τη θάλασ­ σα: θύμιζαν πίνακες που με το πέρασμα μιας ψαρόβαρκας ζωντάνευαν ξαφνικά. Η κύρια είσοδος του νεκροταφείου