Πριν

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 10 ] Άρχισα να γράφω στην πέμπτη σελίδα του σημειωμα­ τάριου, γιατί τις τέσσερις πρώτες τις είχα ήδη γεμίσει πριν. Θυμάμαι πως είχα σχεδιάσει, στο πάνω μέρος της δεύτερης σελίδας, το πρόσωπο μιας γυναίκας που είχα δει στο μετρό. Ήταν ένα σκίτσο μάλλον αποτυχημένο, όπως τα περισσότερα απ’ τα σκίτσα μου. Είχα αγοράσει αυτό το σημειωματάριο λίγο καιρό πριν σ’ ένα χαρτοπω­ λείο του βουλεβάρτου Σεν Ζερμέν. Το εξώφυλλό του είναι μαύρο. Υπήρχαν σημειωματάρια σε ζωηρά χρώματα. Δεν θέλω να θυμάμαι τα χρώματα, νομίζω πως θα υπέφερα αν έφερνα ξαφνικά στον νου μου ένα χρώμα. Μόλις γύρισα σελίδα. Κάνω μικροσκοπικά γράμματα για να κερδίζω χώρο. Έχω άραγε τόσα πράγματα να διη­ γηθώ; Γιατί τιτλοφόρησα αυτό το κείμενο Πριν ; Κανο­ νικά θα έπρεπε να το ονομάσω Mετά . Αλλά συμβαίνουν λίγα πράγματα εδώ. Πού και πού ακούγεται το μετρό που περνάει: είναι η κυριότερη ψυχαγωγία μας. Το ακούμε πολύ αμυδρά. Σε ποια απόσταση περνάει; Στα εκατόν πενήντα μέτρα; Στα πεντακόσια μέτρα; Πόσος καιρός θα μας χρειαστεί για ν’ ανοίξουμε μια στοά τέτοιου μή­ κους; Το συζητάμε συχνά αυτό το θέμα. Διακρίνουμε τη μέρα από τη νύχτα χάρη στον ήχο του μετρό. Όταν δεν το ακούμε για μεγάλο διάστημα, υποθέτουμε ότι είναι νύχτα ή ότι οι οδηγοί κάνουν απεργία. Ακούμε επίσης το άνοιγμα και το κλείσιμο της καγκελόπορτας του νεκρο