Πριν

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ [ 16 ] αλλά πρόκειται ίσως για αυταπάτη που οφείλεται στη σιωπή που βασιλεύει εδώ. Η μία από τις άκρες της μεγάλης αίθουσας προεκτεί­ νεται σε μια στοά μήκους τριάντα μέτρων και πλάτους δύο που σχηματίζει ένα γάμα κεφαλαίο. Είναι χαμηλοτά­ βανη, πρέπει να σκύψει κανείς για να τη διασχίσει. Αλλά δεν τη χρησιμοποιούμε συχνά, γιατί καταλήγει στην απο­ θήκη του φύλακα. Αποφεύγουμε να πηγαίνουμε προς τα κει, από φόβο μη μας αντιληφθεί. Πιστεύουμε ότι μένει ακριβώς από πάνω. Ποτέ ωστόσο δεν έχουμε ακούσει τον παραμικρό θόρυβο που να προέρχεται απ’ το σπίτι του – πρέπει να διευκρινίσω ότι η πέτρινη σκάλα που το συνδέει με την αποθήκη αποτελείται από τουλάχιστον εξήντα σκαλιά. Ακούμε πολύ καθαρά τα βήματά του όταν κατεβαίνει για να πάρει ένα μπουκάλι. Κατεβαίνει αργά, βαριά. Σίγουρα είναι χοντρός ο τύπος. Μόλις τον ακού­ με, τρέχουμε στις τρύπες μας. Δεν έχει έρθει ποτέ μέχρι τη μεγάλη αίθουσα, ίσως μάλιστα ν’ αγνοεί και την ύπαρ­ ξή της. Αντίθετα, ξέρει για τη στοά που ξεκινάει από την αποθήκη του, αφού έχει κλείσει την είσοδό της με δυο σανίδες από κοντραπλακέ. Αρκέστηκε να τις ακουμπήσει στο άνοιγμα, πράγμα που σημαίνει ότι παραμερίζονται πολύ εύκολα. Εξερευνούμε πάντα την αποθήκη μετά την αναχώρησή του, με την ελπίδα ότι θα έχει αποθηκεύσει ή ξεχάσει κάποιο αντικείμενο που θα μπορούσε να μας