Pretties

ήταν άσχημη κι έφευγε σκαστή. Παλλόταν σιγανά πάνω στο κομοδίνο, ρυθμισμένο στο αθόρυβο για την ώρα του ύπνου. «Α. Μόλις ξύπνησα». «Καλά, ξέχνα το “ημι-”. Το άλλαξαν σε χορό μεταμφιεσμέ- νων. Πρέπει να βρούμε κοστούμια !» Η Τάλι κοίταξε την ώρα: πέντε παρά κάτι το απόγευμα. «Τι, σε τρεις ώρες;» «Ναι, ξέρω. Εδώ γίνεται πανικός με το δικό μου. Είναι τόσο ντροπιαστικό. Μπορώ να κατέβω;» «Το ρωτάς;» «Σε πέντε;» «Σίγουρα. Φέρε και πρωινό. Γεια». Η Τάλι άφησε το κεφάλι της να πέσει στο μαξιλάρι. Τώρα το κρεβάτι περιστρεφόταν σαν ιπτάμενη σανίδα κι η μέρα της μόλις είχε αρχίσει με μια καταστροφή. Φόρεσε το διασυνδετικό της δαχτυλίδι κι άκουσε θυμωμέ- νη το μήνυμα, που έλεγε ότι κανείς δε θα γινόταν δεκτός χω- ρίς ένα πραγματικά σαμπανιζάτο κοστούμι. Είχε μόλις τρεις ώρες να σκεφτεί κάτι νόστιμο κι όλοι οι υπόλοιποι είχαν ένα τεράστιο προβάδισμα. Μερικές φορές σκεφτόταν πως ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα τότε που ήταν στ’ αλήθεια κακοποιός. Η Σέι ήρθε με το πρόγευμα ξοπίσω της: ομελέτες με αστακό, φρυγανισμένο ψωμί, τηγανητές τριμμένες πατάτες, καλαμπο- κοκεφτέδες, ατομικά σουφλέ σοκολάτας και δύο ντοματοχυ- μούς –τόσο φαγητό, που δεν μπορούσε να εξουδετερώσει ούτε ένα ολόκληρο πακέτο θερμιδοκαταναλωτών. Ο βαρυφορτω- [ 10 ]