Πρελούδιο θανάτου (Μεταίχμιο Pocket)

[ 9 ] Τέσσεριςφορές άγγιξε οαγκώνας του το ξυπνητήρι, που γλιστρούσε σιγάσιγά, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στην άκρη του τραπε- ζιού. Μα δεν είναι αυτό το τικ τακ πολύ δυνατό; Και ο Σεμπένε, παρό- λο που σχεδόν φώναζε, δεν μπορούσε να ακούσει την ίδια του τη φωνή. Άκουγε μόνο το αργό, όλο και πολυτιμότερο τικ τακ. Αν και ίσως να ήταν μισό λεπτό αργότερα, όταν είχε τελειώσει πια, που το τικ τακ τού φάνηκε πολύτιμο. Ίσως να ήταν μόλις τότε που είδε εκείνον εκεί τον τελευταίο κόκ- κο άμμου να οδεύει γλιστρώντας ανάμεσα στους άλλους μέσω του στενού λαιμού της κλεψύδρας. Ο κόκκος άμμου ταλαντεύτηκε για λίγο στο χείλος του λαιμού, σαν να σκέφτηκε να μείνει εκεί, σαν να υπήρχε ακόμη μια ευκαιρία, ένα άνοιγμα, μια πιθανότητα. Αλλά μετά έπεσε. Ήταν νωρίς το απόγευμα. Δεν μπορούσαν να βγουν έξω. Η δου- λειά τους δεν υπήρχε την ημέρα. Γιατί η μαύρη δουλειά γίνεται τη νύχτα, την κατάμαυρη σαν πίσσα νύχτα. Έκανε μερικά βήματα πιο κοντά στο τραπέζι, κι όταν αυτά τα βήματα επαναλήφθηκαν αργότερα σαν ταινία στο μυαλό του, ήταν τόσο πραγματικά που η καρδιά του, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σφί- χτηκε, μαζεύτηκε κι έγινε ένας μικρός, πολύ μικρός κόκκος άμμου που πάσχιζε να ισορροπήσει στο χείλος του λαιμού της κλεψύδρας προτού πέσει και άλλη μία απολύτως ασήμαντη μορφή ενωθεί με τους αναρίθμητους νεκρούς της παγκόσμιας ιστορίας. Σαν τον τε- λευταίο κόκκο άμμου σε μια κλεψύδρα. Όντως, γίνεται κανείς λιγάκι θλιβερός όταν βρίσκεται στο κατώ- φλι του θανάτου. Τράβηξε μια καρέκλα, για να καθίσει δίπλα στο τραπέζι. Το ξυ- πνητήρι συνέχιζε το τικ τακ του. Δυνατά.