Πρελούδιο θανάτου

7 Π Ρ Ε Λ Ο Υ Δ Ι Ο Θ Α Ν Α Τ Ο Υ τη φωνή. Άκουγε μόνο το αργό, όλο και πολυτιμότερο τικ τακ. Αν και ίσως να ήταν μισό λεπτό αργότερα, όταν είχε τε- λειώσει πια, που το τικ τακ τού φάνηκε πολύτιμο. Ίσως να ήταν μόλις τότε που είδε εκείνον εκεί τον τελευ- ταίο κόκκο άμμου να οδεύει γλιστρώντας ανάμεσα στους άλ- λους μέσω του στενού λαιμού της κλεψύδρας. Ο κόκκος άμ- μου ταλαντεύτηκε για λίγο στο χείλος του λαιμού, σαν να σκέφτηκε να μείνει εκεί, σαν να υπήρχε ακόμη μια ευκαιρία, ένα άνοιγμα, μια πιθανότητα. Αλλά μετά έπεσε. Ήταν νωρίς το απόγευμα. Δεν μπορούσαν να βγουν έξω. Η δουλειά τους δεν υπήρχε την ημέρα. Γιατί η μαύρη δουλειά γίνεται τη νύχτα, την κατάμαυρη σαν πίσσα νύχτα. Έκανε μερικά βήματα πιο κοντά στο τραπέζι, κι όταν αυτά τα βήματα επαναλήφθηκαν αργότερα σαν ταινία στο μυαλό του, ήταν τόσο πραγματικά που η καρδιά του, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σφίχτηκε, μαζεύτηκε κι έγινε ένας μικρός, πολύ μικρός κόκκος άμμου που πάσχιζε να ισορροπήσει στο χείλος του λαιμού της κλεψύδρας προτού πέσει και άλλη μία απολύ- τως ασήμαντη μορφή ενωθεί με τους αναρίθμητους νεκρούς της παγκόσμιας ιστορίας. Σαν τον τελευταίο κόκκο άμμου σε μια κλεψύδρα. Όντως, γίνεται κανείς λιγάκι θλιβερός όταν βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου. Τράβηξε μια καρέκλα, για να καθίσει δίπλα στο τραπέζι. Το ξυπνητήρι συνέχιζε το τικ τακ του. Δυνατά. Είδε τον εαυτό του στον καθρέφτη και πάγωσε μονομιάς. Άλλο ένα ανάλαφρο τρέμουλο θόλωσε τα μαύρα του περι- γράμματα. Δεκαπέντε δευτερόλεπτα μετά, θα συνειδητοποιού- σε ότι τότε ήταν που κατάλαβε. Και τότε ήταν πάρα πολύ αργά. Το απολύτως ύστατο τικ τακ που θα άφηνε ποτέ το παλια- κό ξυπνητήρι ήταν παράλογα δυνατό.