Πράσινο (Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα)

12 για τους Λευκούς, για όλα γενικά τα Χρώματα του Ιπποδρόμου), ξέρουμε λίγα, πολύ λίγα. Και για τις αλήθειες τους ακόμα λιγότερα. Ποιοι ήταν αυτοί οι φωνακλάδες που κάθονταν στοιχισμένοι σε ξύλινους πάγκους απέναντι ακριβώς από το Αυτοκρατορικό Κάθισμα στον Ιππόδρομο, για να τους ακούει καλά ο αυτοκράτορας όταν με φωνές (και με χειρονομίες!) τραγουδούσαν ρυθμικά ό,τι ήθελαν να του πούνε; Που έστηναν αγάλματα στους ηνιόχους; Που πήγαιναν και μύριζαν τις κα- βαλίνες των αλόγων, για να ’ναι σίγουροι ότι οι στα- βλίτες τα τάιζαν σωστά, για να τρέχουνε γρήγορα; Ποιοι ήταν αυτοί οι μακρυμάλληδες, που έπλεκαν τα μαλλιά τους πίσω λιγνή κοτσίδα και τα ξύριζαν στα πλάγια, για να δείχνουν άγριοι και δυνατοί σαν τους Ούννους; Που άφηναν τα γένια και τα μου- στάκια τους μακριά σαν τους Πέρσες; Που φορού- σαν ρούχα αλλιώτικα απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, με μανίκια φαρδιά πολύ, ραμμένα έτσι που να φουσκώ- νουν όταν κουνούσανε τα μπράτσα τους; Δεν ήταν όλοι ίδιοι, αυτό είναι σίγουρο. Άλλοι ήταν φτωχοί κι άλλοι πλούσιοι, άλλοι ήταν ντόπιοι κι άλλοι ξενόφερτοι. Δεν έκαναν όλοι την ίδια δουλειά, δεν πίστευαν καν όλοι στονΘεό με τον ίδιο τρόπο – είχαν τα Χρώματα κι ορθόδοξους και μονοφυσίτες κι αιρε- τικούς, ακόμα και καλόγερους ανάμεσά τους. Είχαν