Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 12 ] στηκε στο ένα σκουλαρίκι. Μέσα στον πανικό του να το βγά- λει, τελικά έσκισε το χείλος του. Φρίκη». Όταν το μυαλό του Κίερον πήγε στην Κόρτνεϊ, την αδερ- φή του Σαμ, ένιωσε τα μάγουλά του να φλογίζονται. Το ήξε- ρε πως είχε κοκκινίσει και δεν ήθελε να τον δει ο φίλος του. Προσπαθώντας ν’ αλλάξει θέμα, είπε: «Απλά ζηλεύεις. Ό,τι φρικιαστικές ιστορίες κι αν μου πεις, δεν πρόκειται ν’ αλλά- ξω γνώμη». «Κοίτα, άμα θες εσύ να βεβηλώσεις το σώμα σου, εγώ θα σε σταματήσω;» ΟΚίερον αρπάχτηκε. «Τουλάχιστον εγώ βεβηλώνω το εξω- τερικό του σώματός μου. Έχω δει πόσα αναψυκτικά κατεβάζεις – απ’ αυτά που ’ναι τίγκα στην καφεΐνη. Τώρα που μιλάμε, το συκώτι σου μάλλον κάνει σχέδια να μετακομίσει». Ο Σαμ συνοφρυώθηκε. «Μου φαίνεται πως την είδα αυτή την ταινία – ή μήπως ήταν στον ύπνο μου;» Κοιτάζοντας από την άκρη του εξώστη, ο Κίερον είπε: «Κοίτα εκεί κάτω. Εκεί καθόμασταν πριν από μια βδομάδα, όταν είδαμε να απαγάγουν τον Μπράντλεϊ Μάρσαλ». Ο Σαμ έγνεψε καταφατικά. «Για σκέψου το: Aν καθόμα- σταν σε διαφορετικό τραπέζι στο φαγάδικο ή αν είχαμε απο- φασίσει να καθίσουμε κάπου αλλού ή αν είχαμε φύγει νωρί- τερα, ποτέ δε θα ’χαμε ανακατευτεί σ’ αυτή την ιστορία». Αυτή την ιστορία . Τρεις λέξεις όλες κι όλες, όταν όμως ο Κίερον έφερνε στον νου του όσα συνέβησαν την προηγούμε- νη εβδομάδα, του ερχόταν ζάλη. Πριν από μια εβδομάδα ήταν άλλος ένας δυσαρεστημένος έφηβος, που παρακολου- θούσε τον υπόλοιπο κόσμο να περνάει από μπροστά του, σκεπτόμενος πόσο βαρετά κι ανούσια ήταν τα πάντα. Τώρα