Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 9 ] «Ναι» αποκρίθηκε ο Κίερον. Δεν ήταν δεκάξι, όμως η εμ- φάνισή του έδειχνε πως θα μπορούσε να είναι. Από την έκ- φραση του άντρα κατάλαβε πως δεν τον πίστεψε, όμως δεν είχε σημασία. Τον είχε ρωτήσει και ο Κίερον είχε απαντήσει. «Δυο σκουλαρίκια-δόντια φιδιού, ένα σε κάθε πλευρά, σωστά;» «Σωστά». «ΟΚ». Άπλωσε το χέρι και έτριψε το κάτω χείλος του Κίερον με κάτι που πρέπει να ήταν πανάκι καθαρισμού και μύριζε αντισηπτικό. «Τώρα θα σου κάνω δυο σημάδια με μαρκαδο- ράκι. Μόλις τα πλύνεις, θα φύγουν, θέλω όμως να βεβαιωθώ πως οι τρύπες θα είναι συμμετρικές». Άφησε το πανάκι, έπια- σε ένα μαρκαδοράκι, έγειρε μπροστά και το ακούμπησε δύο φορές στο πρόσωπο του Κίερον, εκεί όπου είχε περάσει το αντισηπτικό. «Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από στραβά σκου- λαρίκια». Κοίταξε εξεταστικά τα σημάδια που είχε κάνει. «Ναι, καλά είμαστε, νομίζω». Αφήνοντας το μαρκαδοράκι σ’ έναν πάγκο δίπλα του, έπιασε κάτι που θύμιζε μικρή λα- βίδα. Για την ακρίβεια, όπως ανακάλυψε ο Κίερον μόλις ο άντρας το έσφιξε στο χείλος του, πάνω από το ένα σημάδι που είχε κάνει, ήταν όντως μια μικρή λαβίδα. Κρατώντας τη στα- θερή με το ένα του χέρι, με το άλλο έπιασε κάτι. Ο Κίερον έκλεισε τα μάτια και κράτησε την ανάσα του. «Προσπάθησε να μην τιναχτείς» είπε ο άντρας. «Αυτό το πράγμα στο χείλος σου έχει δύο τρύπες – μία από κάθε μεριά. Από εκεί μέσα θα περάσω τη βελόνα. Η βελόνα έχει πάνω της ένα καρφάκι. Θ’ αφαιρέσω τη λαβίδα, έπειτα θα τραβή- ξω τη βελόνα κι αυτό θ’ αφήσει το καρφάκι μες στην τρύπα». Καθώς πέρασε η βελόνα μέσα από το χείλος του, ο Κίερον