Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 7 ] ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1 «Α υτό θα πονέσει, έτσι;» Ο Κίερον Μέλορ άκουσε το ελαφρύ τρέμουλο στη φωνή του και σιχάθηκε τον εαυτό του. Γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτή τη φάση; Ύστερα από όλα όσα είχε υπο- στεί προσφάτως, αυτό θα έπρεπε να είναι παιχνιδάκι. Όσο κι αν τα σκεφτόταν όμως όλα αυτά, ένιωθε τους παλ- μούς της καρδιάς του ν’ ανεβαίνουν. «Δε θα πονέσει καθόλου» του είπε καθησυχαστικά ο άντρας από το τατουατζίδικο-σκουλαρικάδικο. «Σαν τσίμπη- μα καρφίτσας. Βασικά δύο τσιμπήματα καρφίτσας. Ούτε που θα το καταλάβεις». Ο Κίερον κοίταξε πάνω απ’ τον ώμο του τύπου, προς τους ανθρώπους που έκαναν τα ψώνια τους στο εμπορικό κέντρο. Το τατουατζίδικο ήταν μικρό – το πολύ στο μέγεθος του δικού του υπνοδωματίου. Με τον άντρα που καθόταν στο σκαμνί απέναντί του, τη γυναίκα στο ταμείο και τον ίδιο εκεί μέσα, σχεδόν δεν υπήρχε χώρος για να στρίψει κανείς το σώμα του. ΟΣαμ –ο καλύτερος φίλος του Κίερον– περίμενε απέξω, ακου- μπισμένος στο κιγκλίδωμα του εξώστη, με το βλέμμα καρ- φωμένο στo συνωστισμένo πλήθος του εμπορικού κέντρου.