Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 26 ] το λουρί του σακιδίου και το χερούλι της βαλίτσας, και τύλι- ξε τα χέρια της γύρω του σε μια σύντομη αγκαλιά. Το μάγου- λό της ακούμπησε στο δικό του. Ήταν ζεστό και μαλακό. «Νιώθω σαν να σε γνωρίζω κι όμως όχι» του είπε κάνοντας ένα βήμα πίσω. «Σχέσεις εξ αποστάσεως…» είπε εκείνος. Πάνω από τον ώμο της είδε τον νεαρό Άγγλο και την Ασιάτισσα, που ήταν ακόμη αγκαλιασμένοι. «Να σου πω» συνέχισε, αναγκάζοντας τον εαυτό του ν’ ακουστεί χαλαρός, «μήπως πεινάς; Θες να πάμε να φάμε τίποτα;». «Αν βρω κάπου να πάρω έναν καφέ κι ίσως ένα κρουασάν στο χέρι, θα είμαι ΟΚ». Έριξε μια ματιά στον Σαμ και τον πλησίασε, αγκαλιάζοντάς τον κι εκείνον εξίσου σύντομα. «Εσύ πρέπει να είσαι ο Σαμ. Σ’ ευχαριστώ για όλη τη βοήθεια που μας έδωσες και τα ρίσκα που πήρες για να το κάνεις». Ο Σαμ ανασήκωσε τους ώμους, με τα μάτια καρφωμένα στο έδαφος. «’Ντάξει, κανένα πρόβλημα». «Θα πάρω εγώ τη βαλίτσα σου» είπε ο Κίερον πιάνοντας το χερούλι και τραβώντας την προς ένα κιόσκι που πούλαγε καφέ. Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να βρεθεί η Μπεξ μ’ έναν καφέ κι ένα κρουασάν στο χέρι. Ύστερα οδήγησε τ’ αγόρια στα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Ήταν τέσσερα στη σειρά, το καθένα από διαφορετική εταιρεία. Ο Κίερον αναρωτήθη- κε γιατί υπήρχαν τόσο πολλά. Λογικά όλα νοίκιαζαν αμάξια στην ίδια τιμή, ειδάλλως τα πιο ακριβά θα είχαν χρεοκοπήσει. Αφού τα κανόνισε όλα, η Μπεξ κατευθύνθηκε προς το πάρκινγκ, με τον Κίερον και τον Σαμ να την ακολουθούν. Όταν έφτασε δίπλα της ο Κίερον, της ψιθύρισε: «Πλαστή ταυτότητα;».