Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 21 ] έκανα μια όμορφη συζήτηση με τη γυναίκα που καθόταν δίπλα μου…Κίερον;» είπε ηΜπεξ. «Στο αεροδρόμιο είσαι;» «ΗΜπεξ είναι;» ρώτησε ο Σαμ. «Σου μιλάει; Πες της γεια από εμένα». «Ο Σαμ λέει “γεια”» είπε ο Κίερον. «Ναι, εδώ είμαι. Κι οι δύο είμαστε εδώ. Περιμένουμε στις αφίξεις». «Ωραία. Σε λίγα λεπτά θα έχω βγει, αν δεν έχει ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων». Κόμπιασε για μια στιγμή. «Πώς είσαι; Συνήλθες απ’ αυτό που συνέβη στο… μέρος όπου έκανες… ό,τι έκανες;» Δεν ήθελε να πει περισσότερα, σε περίπτωση που τύχαινε κάποιος να την ακούει, όμως ο Κίερον κατάλαβε τι εννοούσε. Ήθελε να μάθει αν είχε συνέλθει από το γεγονός ότι είχε βά- λει φωτιά σε μια βάση που χρησιμοποιούνταν από νεοφασί- στες προκαλώντας ηλεκτροπληξία σ’ έναν απ’ αυτούς, πριν προλάβει να τον πυροβολήσει. Αυτό ήταν το «μέρος» κι αυτά ήταν όσα είχε κάνει. «Ναι» της είπε και συνειδητοποίησε πως το εννοούσε. Δεν ήταν λες και το μυαλό του προσποιούνταν πως όλα ήταν ένα όνειρο ή κάτι τέτοιο. Ήξερε τι είχε συμβεί, ήξερε τι είχε κάνει, αλλά ήταν περήφανος γι’ αυτό. Δεν μπορούσε ν’ αντι- ληφθεί κάποιου είδους τραύμα από αυτές τις αναμνήσεις. «Ναι, μια χαρά. Είμαι πολύ καλά, αλήθεια». «Και ο Σαμ;» Είχε μπλεχτεί κι ο Σαμ σ’ αυτή την ιστορία – για την ακρί- βεια, είχε πιαστεί αιχμάλωτος από τη φασιστική οργάνωση Αίμα και Χώμα. «Καλά είναι, απλά λίγο στριφνός». Στο ακουστικό του ο Κίερον άκουσε τη φωνή της αεροσυ- νοδού να λέει: «Κυρίες και κύριοι, μπορείτε τώρα…» Τα υπό-