Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 19 ] χθέντες ήταν να διασχίσουν μια περιοχή με προϊόντα duty- free, όπου πουλούσαν αλκοολούχα ποτά, αρώματα και κού- τες με τσιγάρα. «Ποιος σχεδίασε αυτά τα καθίσματα;» ρώτησε ενοχλημέ- νος ο Σαμ, καθώς στριφογύριζε και πάλευε να βολευτεί. «Δεν μπορείς να ξαπλώσεις εδώ πάνω, γιατί σ’ εμποδίζουν τα μπράτσα που έχουν ανάμεσα. Στα μαθήματα TED του σχο- λείου εγώ θα τα ’φτιαχνα καλύτερα». «Νομίζω πως αυτό είναι το νόημα» του απάντησε ο Κίερον. «Δε θέλουν ανθρώπους ξαπλωμένους, να ροχαλίζουν και να τους τρέχουν τα σάλια. Κάτι τέτοιο θα έκανε το μέρος να δείχνει ακατάστατο». «Μα είναι το ένα μέρος όπου αυτό ακριβώς θέλει να κάνει ο κόσμος. Αν έχεις τέσσερις ώρες αναμονή για να πάρεις πτήση με ανταπόκριση, τι στην ευχή θα κάνεις; Θα κάθεσαι με την πλάτη ίσια και τα χέρια σταυρωμένα, κοιτάζοντας ευθεία μπροστά;» Ο Κίερον έριξε μια ματιά γύρω τους. «Νομίζω πως το σχέδιο είναι να περνάς την ώρα σου αγοράζοντας ακριβά πράγματα στα μαγαζιά». Γύρω στα πέντε λεπτά πριν προσγειωθεί η πτήση της Μπεξ, ο Κίερον έβγαλε από την τσέπη του τα γυαλιά και το ακουστικό του ΛΕΠΥ και τα φόρεσε. Τα γυαλιά θα μπορούσαν να είναι ένα οποιοδήποτε ζευγάρι από κατάστημα οπτικών, όμως οι φακοί δεν ήταν απλά διάφανο γυαλί: Λειτουργούσαν ως μικροσκοπικές οθόνες υπολογιστή, προβάλλοντας πλη- ροφορίες και μεταδίδοντας στον χρήστη ό,τι έβλεπε ένα δεύ- τερο ζευγάρι γυαλιών, με τα οποία ήταν συνδεδεμένοι. Στην περίπτωση του Κίερον, αυτά ήταν τα γυαλιά της Μπεξ. Δεν