Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 18 ] «Ναι, λες κι οι τρομοκράτες θα ντύνονταν όπως εμείς» είπε περιφρονητικά. «Ηλίθιοι!» «Μου φαίνεται πιο πιθανό να θεωρούν ότι κουβαλάμε ναρ- κωτικά» σχολίασε ο Κίερον «ή ότι πρόκειται να συναντήσου- με κάποιον άλλον που τα κουβαλάει». «Δηλαδή αντιδρούν μόνο και μόνο με βάση την εμφάνισή μας;Μα αυτό απαγορεύεται! Απαράδεκτο! Ανθρώπινα δικαιώ­ ματα δηλαδή εγώ δεν έχω;» «Ναι, για πες το σ’ αυτούς» του πέταξε ο Κίερον. Έκανε μια παύση και μετά πρόσθεσε: «Δε φαντάζομαι να ’χεις πά- νω σου κάνα από εκείνα τα ενεργειακά ποτά που ’ναι φουλ στην καφεΐνη, ε; Ρωτάω απλά σε περίπτωση που σε γδύσουν για σωματικό έλεγχο». «Ναι, ρε, γελάσαμε τώρα». Σταμάτησαν για να συμβουλευτούν μια οθόνη κρεμασμέ- νη σε μια κολόνα, όπου αναγράφονταν οι αναμενόμενες αφί- ξεις. Η πτήση από Ντουμπάι έφυγε στην ώρα της και θα προσγειωνόταν σ’ ένα μισάωρο. Αγνοώντας τους σεκιουρι- τάδες που τους παρακολουθούσαν από απόσταση, βολεύτη- καν σε δυο καθίσματα της αίθουσας αφίξεων και περίμεναν. Οι επιβάτες που είχαν καταφτάσει από διάφορους μακρινούς προορισμούς έμπαιναν από ένα άνοιγμα στη μια πλευρά της αίθουσας ανοιγοκλείνοντας τα μάτια τους και κινούνταν κα- τά μήκος ενός περιφραγμένου χώρου, μέχρι να φτάσουν στα στίφη ενθουσιασμένων συγγενών ή σοφέρ, που περίμεναν να τους προϋπαντήσουν. Μερικοί από τους συγγενείς κρά- ταγαν μπαλόνια και σημαιάκια. Οι σοφέρ κρατούσαν ταμπέ- λες όπου ήταν γραμμένα με μαρκαδόρο τα ονόματα των επι- βατών τους. Το τελευταίο που έπρεπε να κάνουν οι νεοαφι-