Πράκτορας δίχως άδεια 2: Η τελευταία στιγμή

[ 17 ] αγόρια, το ένα ψηλόλιγνο με σκουλαρίκια στο πρόσωπο και το άλλο πιο κοντό και γεροδεμένο, αμφότερα με μαύρα σκι- σμένα τζιν και φαρδιά μαύρα φούτερ, το ένα με μαύρα βαμ- μένα μαλλιά που έπεφταν στα μάτια του και το άλλο με μπλε μαλλιά στο ίδιο μήκος, και τα δύο να πίνουν μιλκσέικ από ριγέ καλαμάκια, ήταν μάλλον ασυνήθιστο θέαμα. Αν μη τι άλλο, σίγουρα δεν έμοιαζαν με τους συνηθισμένους επιβάτες που κατευθύνονταν προς το αεροδρόμιο. Η εμφάνισή τους αντικατόπτριζε ακριβώς αυτό που ήταν –σκριμάδες–, παρό- λο που σχεδόν οποιοσδήποτε τους έβλεπε θα τους χαρακτή- ριζε «emo», δίχως να διανοείται το χάσμα διαφορών ανάμε- σα στις δυο φυλές. «Για δες τους πώς μας κοιτάζουν» είπε χαμηλόφωνα ο Σαμ. «Όλοι τους ντυμένοι όμοια: με κοστούμια, γραβάτες και γυαλιστερά δερμάτινα παπούτσια, με ακριβά σακίδια, που δεν έχουν δει ούτε μια φορά δάσος ή βουνοπλαγιά. Είναι λες και φοράνε την ίδια στολή». «Ναι» είπε ο Κίερον, διασκεδάζοντας με το γεγονός πως ο Σαμ δεν έδειχνε ν’ αντιλαμβάνεται την ειρωνεία των ίδιων του των λόγων. «Ευτυχώς που τα δικά μας ρούχα δείχνουν ξεχωριστή προσωπικότητα». Αυτό που σκέφτηκε, αλλά κρά- τησε για τον εαυτό του, ήταν πως το μόνο δάσος που είχαν δει οι δυο τους ήταν απ’ το παράθυρο του λεωφορείου, ενώ η μοναδική φορά που αντίκρισαν πραγματικό βουνό ήταν στην τηλεόραση. Στο αεροδρόμιο του Νιουκάσλ ακολούθησαν τις πινακίδες μέχρι τις αφίξεις. ΟΚίερον παρατήρησε πως, εδώ και κάποια ώρα, ένας δυο σεκιουριτάδες τούς είχαν πάρει στο κατόπι, παρακολουθώντας τις κινήσεις τους. Το παρατήρησε κι ο Σαμ.