Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 13 ] «Ποιος ξέρει;» είπε ο Κίερον. «Μπορεί ακόμα και να μας καλέσουν στο άφτερ πάρτι της συναυλίας». Έριξε μια διακριτική ματιά προς την παρέα των εφήβων, η οποία απομακρυνόταν από τον φύλακα, σαν ρινίσματα σιδήρου που απωθούνται από την αόρατη δύναμη ενός μα- γνήτη. Καθώς έφευγαν, ένας απ’ αυτούς στράφηκε στον Κίερον, τον κοίταξε ειρωνικά και του ’κανε μια χειρονομία. Ο Κίερον απλά χαιρέτησε χαμογελαστός. Το αγόρι γρύλισε προς το μέρος του, σουφρώνοντας τα χείλη και τη μύτη του σαν πιτ μπουλ. Ήταν τραγικά εύκολο να τους τσαντίσεις – αρκούσε να είσαι ευδιάθετος. Ήταν λες και γεννιούνταν τσαντισμένοι κι ο τρόπος που τους μεγάλωναν απλά επιδεί- νωνε την προϋπάρχουσα διάθεσή τους. Μια ορδή κάγκου- ρων, σκέφτηκε κι αναρωτήθηκε αν ήταν πιο πετυχημένο από το «οχετός». Πάνω που στρεφόταν στον Σαμ για να ρωτήσει τη γνώμη του, παρατήρησε τον άντρα στο διπλανό τραπέζι. Ήταν ο μοναδικός που δεν είχε γυρίσει να τους κοιτάξει όταν άρχισαν να τους βρίζουν οι κάγκουρες. Είχε φουντωτή γενειάδα, φο- ρούσε παντελόνι chino και ριγέ πουκάμισο, με τα μανίκια γυρισμένα ως τους αγκώνες. Στη ράχη της καρέκλας του ήταν κρεμασμένο ένα ελαφρύ γκρι σακάκι. Ο Κίερον παρατήρησε πως οι μπότες του ήταν καλοφτιαγμένες και άνετες, ιδανικές για περπάτημα. Ήθελε να πάρει τέτοιες μπότες για την εβδο- μάδα υπαίθριας εκπαίδευσης στην Ουαλία, όμως αναγκά- στηκε να βολευτεί με τα παλιά του αθλητικά. Η μητέρα του δεν έβγαζε αρκετά χρήματα για τέτοια παπούτσια. Ο άντρας είχε τραβήξει την προσοχή του επειδή δεν κοι- τούσε αποδοκιμαστικά ούτε τον ίδιο και τον Σαμ ούτε τους