Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 12 ] «Ναι, αλλά θα μπορούσαμε να ’μαστε μπλόγκερ με περισ- σότερους από τριάντα αναγνώστες». Ο Κίερον είδε τον φίλο του να μορφάζει και έβρισε τον εαυτό του για το χοντροκομ- μένο σχόλιο, παρ’ όλα αυτά συνέχισε. «Υπάρχουν εκεί έξω μπλόγκερ με χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες. Εννοού­ σα να προσποιηθούμε ότι είμαστε τέτοιοι». «Να ’σαι καλά, ρε, μου ’κανες την καρδιά περιβόλι» μουρ- μούρισε ο Σαμ. «Εγώ σου λέω πάντως ότι θα το χάβανε. Συνέντευξη πριν από τη συναυλία κι ύστερα μπορούμε να μείνουμε και να βλέπουμε από το πλάι της σκηνής. Στη χειρότερη θα ’μαστε τουλάχιστον μέσα». Ο Σαμ ανασήκωσε τους ώμους. «’Ντάξει, μπορεί και να πιάσει, φαντάζομαι. Πώς θα έρθουμε σ’ επαφή μαζί τους;» «Θα ’χουν κάποιον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων. Μπο- ρούμε να τον βρούμε μέσα από το σάιτ της μπάντας». Ο Σαμ το σκέφτηκε για μια στιγμή. Η έκφρασή του έδει- χνε πως η ιδέα ίσως άρχιζε να τον πείθει. «Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να φτιάξω ένα πλαστό μπλογκ με πολλές αναρτήσεις, προσωρινά τουλάχιστον – να πάρω το σάιτ κά- ποιου άλλου, να το αντιγράψω και να βάλω πάνω τη δική μου φωτογραφία. Αν οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων δεν το αναγνωρίσουν και δεν ξέρουν ήδη τον μπλόγκερ, θα ’μα­ στε ΟΚ». «Τις φωτογραφίες μας » του θύμισε σιγανά ο Κίερον. «Α, να σου πω: Δικό μου θέμα είν’ αυτό, όχι δικό σου!» Ο Σαμ χαμογέλασε για να δείξει πως τον δούλευε. «’Ντάξει, μωρέ, αυτό εννοούσα. Τέλος πάντων, αν μη τι άλλο, αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια».