Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 9 ] «Κι αν χακάραμε το σάιτ των εισιτηρίων και προσθέτα- με τα ονόματά μας; Όταν φτάσουμε στην είσοδο, μπορού- με να πούμε πως χάσαμε τα εισιτήρια, αλλά τα ονόματά μας είναι στη λίστα, που σημαίνει πως έχουμε πληρώσει. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να μας βάλουν μέσα τζάμπα». Ο Σαμ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Τα ονόματα στη βάση δεδομένων θα είναι συνδεδεμένα με συγκεκριμένους κωδικούς στα εισιτήρια. Δεν μπορώ να επινοήσω δύο κωδι- κούς έτσι απλά, διότι κάθε κωδικός είναι μοναδικός και βγαί- νει με συγκεκριμένο σύστημα. Αν από την άλλη αντιγράψω κωδικούς που βρίσκονται στη βάση δεδομένων, στην ουρά θα φανεί αμέσως ότι τους έχουν ήδη σκανάρει». «Όχι όμως αν είμαστε πρώτοι στην ουρά» σχολίασε ο Κίε­ ρον. «Όποιοι έχουν αυτούς τους κωδικούς θα είναι πίσω μας και μέχρι να έρθει η ώρα να τους σκανάρουν, εμείς θα είμα- στε ήδη μέσα και θα χτυπιόμαστε». Ο Σαμ άνοιξε το στόμα για να πει κάτι, όμως μια ξαφνική κραυγή, «Emo, σκουπίδια!», από την άλλη άκρη τον έκανε να βουβαθεί από έκπληξη. Την κραυγή ακολούθησε μια βρο- χή από πλαστικά μαχαίρια που προσγειώθηκαν κοντά τους. «Ορίστε, ρε, πάρτε να χαρακωθείτε!» Ο Κίερον έστρεψε το πρόσωπό του προς μια παρέα από εφήβους με φαρδιές φόρμες, πόλο μπλουζάκια και κασκέτα. Όλοι τους κοιτούσαν προκλητικά τον ίδιο και τον Σαμ. Κε- φάλια ανθρώπων από τα φαγάδικα άρχισαν να γυρνάνε προς το μέρος τους: μητέρες με παιδιά, ηλικιωμένες κυρίες με καροτσάκια για τα ψώνια, δυο άντρες με φόρμες εργασίας, όλοι κοιτούσαν συνοφρυωμένοι μια την παρέα των εφήβων,