Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 8 ] ενισχυτής να τον συντρίψει με το βάρος του. Το στενό μαύρο τζιν με τα σκισμένα γόνατα και οι τεράστιες μπότες γεμάτες καρφιά, που φορούσε μονίμως, δε φώναζαν «τεχνικός», πα- ρόλο που ήταν τόσο μεγάλες, ώστε θα έκαναν και σ’ έναν εργάτη οικοδομής με το διπλάσιο μέγεθος. Κι ο Κίερον μια απ’ τα ίδια – οι δυο τους θα μπορούσαν να ’ταν αδέρφια, αν και ο Κίερον ήταν ψηλότερος και το t-shirt δεν έπλεε τόσο πάνω του. Έριξε μια ματιά στο εμπορικό κέντρο γύρω τους, αναζη- τώντας κάποια έμπνευση. Βρίσκονταν στα φαγάδικα του πρώτου υπογείου, περιστοιχισμένοι από μεταλλικά τραπέζια και καρέκλες. Από πάνω τους υψώνονταν τρεις εξώστες, γεμάτοι με μαγαζιά που πουλούσαν παπούτσια, εσώρουχα, γραβάτες με παράξενα σχέδια και σοκολάτες με περίεργες γεύσεις. Οι όροφοι συνδέονταν με πλατιές κυλιόμενες σκά- λες, οι οποίες κινούνταν τόσο αργά –είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω–, που συχνά ένιωθες πως θα έμενες κολλημέ- νος εκεί για πάντα, με τους πάντες να σε κοιτάζουν. Τα μαγαζιά απέναντι από τα φαγάδικα, που πουλούσαν καφέ, αρτοσκευάσματα, κομμάτια πίτσα και μπέργκερ, ήταν κυρίως πρακτορεία τύπου, καταστήματα κινητής τηλεφωνίας ή μέ- ρη όπου μπορούσες ν’ αγοράσεις υγρό για ηλεκτρονικό τσι- γάρο. Υπήρχε, ωστόσο, κι ένα κατάστημα επισκευής λάπτοπ, καθώς κι ένα μηχάνημα για να ξεκλειδώνεις κινητά τηλέφω- να * . Αυτό του έδωσε μια ιδέα. * Μηχάνημα όπου ακολουθείς μια ηλεκτρονική διαδικασία ώστε να ξεκλει- δώσεις το κινητό, σε περίπτωση που έχεις πατήσει επανειλημμένα λάθος τον κωδικό.