Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 7 ] ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1 « Κ αι για πες, πώς θα περάσουμε από τους σεκιουριτά- δες;» Ο Κίερον Μέλορ μόρφασε. Αυτό θα ήταν το πραγματικά ζόρικο κομμάτι. «Θα μπορούσαμε… να προσποιηθούμε πως είμαστε τε- χνικοί» είπε αβέβαια. «Να πάμε να μπούμε από πίσω». Ο Σαμ κούνησε το κεφάλι. Μια μοβ τούφα μαλλιών, το μοναδικό ίχνος χρώματος ανάμεσα στις κατάμαυρες αδελφές της που έπεφταν στο μέτωπό του, τινάχτηκε πέρα δώθε, κάνοντάς τον ν’ ανοιγοκλείσει τα μάτια. «Ηλίθια κίνηση» είπε. «Όλοι οι τεχνικοί θα έχουν πάσο κι εκτός αυτού πιθα- νότατα μιλάμε για πενηντάρηδες με καράφλα, αλογοουρά, μπιροκοίλι και στενά μαύρα κοντομάνικα με λεκέδες από ιδρώτα στις μασχάλες». Έδειξε το κοκαλιάρικο κορμί του. «Δεν ξέρω για εσένα, αλλά εγώ μάλλον δεν εμπίπτω σ’ αυτό το στερεότυπο». Το t-shirt του Σαμ ήταν όντως μαύρο. Το ’χε αγοράσει σ’ ένα μαγαζί με αναμνηστικά από μπάντες κάπου μες στο εμπο- ρικό κέντρο. Δεδομένης όμως της κατασκευής του σώματός του, δεν ήταν ιδιαίτερα πιθανό να σηκώσει με άνεση έναν ενισχυτή 300 watt για κιθάρα – μάλλον ήταν πιο πιθανό ο