Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 23 ] «Όταν έφτασα εκεί κάτω, τσουβάλιασαν τον τύπο σ’ ένα σκούρο μπλε βανάκι, ύστερα μπήκαν μέσα κι έφυγαν». «Έγραψες τον αριθμό της πινακίδας τους;» Αντί απάντησης, ο Κίερον σήκωσε απλά το χέρι του. «Μοβ» είπε επιδοκιμαστικά ο Σαμ. «Μ’ αρέσει». Έτεινε το κινητό του προς τον Κίερον. «Τράβηξα μερικές φωτογρα- φίες καθώς τον έσερναν μαζί τους. Ίσως φανούν χρήσιμες». Ο Κίερον κάθισε και ήπιε μια γουλιά από το μεγάλο πλα- στικό ποτήρι που βρισκόταν στο τραπέζι. Τα πάντα στο επί- πεδο με τα φαγάδικα ήταν από πλαστικό: τα πιάτα, τα πο- τήρια, τα μαχαιροπίρουνα, ενδεχομένως και το φαγητό. Συχνά αναρωτιόταν τι ακριβώς φοβούνταν οι άνθρωποι που διαχειρίζονταν αυτό το μέρος – δεν ήταν λες κι υπήρχε περί- πτωση να κάνει κάποιος ληστεία στα φαγάδικα. «Τι θα κάνουμε λοιπόν;» ρώτησε ο Σαμ. Ο Κίερον συγκρά- τησε ένα χαμόγελο. Ο Σαμ ήταν πάντα ο πιο πρακτικός από τους δυο τους. «Δεν είμαι σίγουρος. Ήταν σίγουρα απαγωγή, έτσι; Θέλω να πω, δεν παρερμηνεύσαμε την κατάσταση, σωστά;» Ο Σαμ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Όχι, σίγουρα ήταν απαγωγή». «Και όχι, ας πούμε, μια ψεύτικη απαγωγή, στημένη από δυο φίλους ως η αρχή ενός μεθυσμένου μπάτσελορ Σαββα- τοκύριακου στη Βουλγαρία;» Ο Σαμ κούνησε πάλι αρνητικά το κεφάλι. «Είδες πώς τον ακινητοποίησαν βάζοντας τους αντίχειρες στις μασχάλες του. Ξέρανε ακριβώς πού να χτυπήσουν για να πετύχουν τα νεύ- ρα. Ξεπερνάει κατά πολύ τα φιλικά σκαμπίλια».