Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 18 ] λίρες σε κάτι μαγαζιά που ήξερε στην παλιά Χάι Στριτ – και πλήρωναν δίχως να κάνουν ερωτήσεις. Ίσως τελικά έτσι να βγαίνανε τα εισιτήρια της συναυλίας για τον ίδιο και τον Σαμ. Οι σκάλες που οδηγούσαν στο πάρκινγκ βρίσκονταν δίπλα σ’ ένα μαγαζί όπου όλα κόστιζαν 99 πένες κι όλα όσα ήταν στη βιτρίνα έδειχναν ν’ αξίζουν πολύ λιγότερο από 99 πένες. Ο Κίερον έσπρωξε την πόρτα και την κράτησε για μια στιγμή ανοιχτή, κόντρα στα ελατήρια των μεντεσέδων της. Δίστασε. Κι αν οι άντρες ήταν δυο βήματα πιο μέσα, περιμένοντας να δουν αν είχε κανείς την ανόητη ιδέα να τους ακολουθήσει; Πολλές από τις σωληνοειδείς λάμπες φθορισμού ήταν σπα- σμένες και μία αναβόσβηνε ακανόνιστα, όμως το φως αρ- κούσε για να δει πως το πλατύσκαλο και τα πρώτα τσιμεντέ- νια σκαλοπάτια ήταν άδεια. Από κάπου χαμηλά τού φάνηκε πως άκουσε βήματα: σκληρό λάστιχο να τρίβεται πάνω σε τσιμέντο. Έριξε μια γρήγορη ματιά πίσω, στον Σαμ, που σήκωσε ενθαρρυντικά τους αντίχειρές του και χαμογέλασε. Παίρνο- ντας θάρρος, ο Κίερον άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια. Το κλιμακοστάσιο μύριζε λες και κάποιος το ’χε χρησιμο- ποιήσει για τουαλέτα, παρόλο που το εμπορικό είχε πολύ καλές τουαλέτες σε απόσταση λιγότερη από δέκα μέτρα. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν λεκέδες που δεν μπορούσε –ούτε και ήθελε– ν’ αναγνωρίσει. Συνέχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, προσπαθώντας ν’ αναπνέει από το στόμα κι όχι από τη μύτη. Τα επίπεδα του πάρκινγκ δεν είχαν αριθμούς ή γράμματα, αλλά ονόματα ζώων. Οι σχεδιαστές του εμπορικού πιθανόν να το ’χαν θεωρήσει χαριτωμένη πινελιά. Το πρώτο επίπεδο