Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 17 ] Όλες οι κάμερες έδειχναν να είναι στραμμένες σε τυχαίες γωνίες. «Λες να τις μετακίνησαν;» «Τι, εννοείς σκόπιμα, ώστε να μην καταγραφεί ότι απα- γάγανε εκείνο τον τύπο;» Ο Σαμ συνοφρυώθηκε. «Εδώ που τα λέμε, δε θέλει και μεγάλη προσπάθεια να χακάρεις το πρόγραμμα που ελέγχει τα μοτέρ τους και να τις στρέψεις μακριά από κάποια συγκεκριμένη περιοχή. Κι αν αποτύχει αυτό, μπορείς απλά να τις σπρώξεις μ’ ένα σκουπόξυλο». «Ρετρό – μ’ αρέσει». Οι τρεις άντρες είχαν πλέον προσπεράσει τις πόρτες του ασανσέρ κι οι δύο έσπρωχναν για να περάσουν μέσα απ’ τον λιγοστό κόσμο και να φτάσουν στα σκαλιά που έβγαζαν στο πάρκινγκ. «Μήπως να το πούμε σε κάποιον;» ρώτησε ο Σαμ. «Πριν το κάνουμε αυτό, θέλω να δω τι θα κάνουν όταν φτάσουν στο πάρκινγκ. Αν χώσουν τον άντρα μέσα σε κανέ- να περιπολικό ή ασθενοφόρο, θα το αγνοήσουμε. Αν τον βάλουν όμως στο πίσω κάθισμα κάποιου μαύρου εταιρικού αυτοκινήτου, τότε θα ενημερώσουμε». Καθώς πετάχτηκε όρθιος ο Κίερον, τον ρώτησε ο Σαμ: «Κι αν τον βρεις καταχτυπημένο ή νεκρό στα σκαλοπάτια;». «Τότε θα ’σαι εσύ το άλλοθί μου. Περίμενε εδώ. Δε θ’ αργήσω». Καθώς περνούσε δίπλα από το τραπέζι που καθόταν νω- ρίτερα ο άντρας, ο Κίερον παρατήρησε πως, κατά τη διάρκεια της σύντομης συμπλοκής, το ακουστικό και τα σκούρα γυα- λιά του είχαν πέσει στο πάτωμα. Πριν προχωρήσει, έσκυψε και τα μάζεψε. Αν ο άντρας ήταν εντάξει, πιθανόν να τα ήθελε. Αν πάλι είχε εξαφανιστεί, ε, ίσως να ’πιαναν μερικές