Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 15 ] Ο Κίερον είδε δυο άντρες να πλησιάζουν στο τραπέζι του άντρα με το Bluetooth, που ανέμιζε πάλι τα χέρια του. Στην αρχή υπέθεσε πως ήταν φίλοι του, όμως κάτι στη γλώσσα του σώματός τους έκανε να βαρέσει συναγερμός μες στο κεφάλι του. Ήταν παρόμοια ντυμένοι με τον καθιστό άντρα –άνετα chino παντελόνια, πουκάμισα Ben Sherman και χαλαρά σακάκια Harrington–, όμως είχαν αμφότεροι ξανθά κοντο- κουρεμένα μαλλιά, σχεδόν ξυρισμένα. Επίσης τον πλησίαζαν από δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, ο ένας πίσω απ’ τον αριστερό του ώμο κι ο άλλος πίσω απ’ τον δεξιό. Ούτε έδειχναν να κόβουν ταχύτητα. Μπρος στα έκπληκτα μάτια του Κίερον, οι δυο νεοφερ- μένοι άρπαξαν τον άντρα από τα μπράτσα και τον τράβηξαν προς τα πίσω, για να πέσει απ’ την καρέκλα του. Φαίνεται πως κι οι δυο είχαν χτυπήσει κάποιο νεύρο στις μασχάλες του, κάνοντάς τον να μορφάσει από πόνο. Κλότσησε με το δεξί του πόδι, χτυπώντας το τραπέζι, δίχως όμως να τ’ αναποδογυρίσει. Ένας απ’ τους άντρες έβαλε το άλλο του χέρι κάτω απ’ το σαγόνι του θύματος και πίεσε με δύναμη. Ο άντρας με τα γυαλιά διπλώθηκε κι έμεινε αναίσθητος, ενώ εκείνοι άρχισαν να τον μεταφέρουν υποβασταζόμενο, λες και βοηθούσαν κάποιον φίλο που ’χε πιει κάνα ποτη- ράκι παραπάνω. Καθώς τον έσερναν, η καρέκλα του έπεσε κάτω με πάταγο και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν απο- μακρυνθεί από τα τραπέζια και κατευθύνονταν προς το ασανσέρ που έβγαζε στο πάρκινγκ. Καθώς περνούσαν, λιγοστά μόνο κεφάλια γύρισαν να τους κοιτάξουν. Ο πε- ρισσότερος κόσμος πολύ απλά δεν έδωσε σημασία. Τυπικό, σκέφτηκε ο Κίερον. Δυο σκριμάδες που κάθονται ήσυχοι