Πράκτορας δίχως άδεια: Η τελευταία ελπίδα

[ 14 ] άλλους, καθώς κι επειδή μιλούσε μόνος του, κουβεντιάζο- ντας σαν να υπήρχε κάποιος καθισμένος στην απέναντι πλευ- ρά του τραπεζιού του. Έκανε μάλιστα μικρές χειρονομίες, σαν να προσπαθούσε να περιγράψει κάτι σ’ έναν αόρατο φίλο. Φορούσε γυαλιά, όμως κι αυτά τραβούσαν την προσο- χή, λόγω του χοντρού ντεμοντέ σκελετού τους και των ελα- φρώς σκούρων φακών. Ο άντρας έστρεψε ξαφνικά το κεφά- λι του, αποκαλύπτοντας μια μικρή, κυρτή συσκευή χωμένη πίσω απ’ το πτερύγιο του αυτιού του – ένα ακουστικό Bluetooth. «Γιατί κουνάει έτσι τα χέρια του;» ρώτησε ο Κίερον. «Πρέ- πει να το ξέρει πως όποιος τον ακούει στην άλλη άκρη της γραμμής δεν μπορεί να τον δει κιόλας». « Ίσως είναι απλά πολύ εκφραστικός». Ο Σαμ ανασήκωσε τους ώμους και κάρφωσε τα μάτια στο τραπέζι. «Μερικοί άνθρωποι είναι έτσι. Ακουμπάνε το χέρι στο μπράτσο των φίλων τους και τέτοια. Κι αγκαλιάζονται, έτσι, χωρίς λόγο. Ξέρεις τώρα». «Τον κάνει να δείχνει λίγο μαλάκας» είπε ο Κίερον. «Κι εγώ κουνάω τα χέρια μου όταν σου μιλάω στο τηλέ- φωνο». «Όχι στο Skype όμως». «Άλλο το Skype». Ο Κίερον έριξε άλλη μια ματιά στον άντρα με τα γυαλιά. Τώρα είχε σταματήσει, με το κεφάλι γερμένο ελαφρά στο πλάι, σαν να προσπαθούσε ν’ ακούσει. «Βασικά» είπε «όταν είμαστε στο Skype, ζουμάρεις την κάμερα πάνω στη μούρη σου. Ακόμα και καμιά φρικουλιάρικη στολή κλόουν να φό- ραγες, πάλι δε θα το καταλάβαινα».