Ο ποταμός των θαυμάτων

9 Κεφάλαιο 1 Η είδηση του θανάτου του Άντερς Έκμαν έφτασε με ένα αερό- γραμμα − μια κόλλα χαρτί αεροπορικού ταχυδρομείου σε ζωηρό μπλε χρώμα που χρησίμευε τόσο ως επιστολόχαρτο όσο και ως φάκελος, όταν διπλωνόταν και σφραγιζόταν στις άκρες. Ποιος ήξερε καν ότι εξακολουθούσαν να φτιάχνουν τέτοια πράγματα; Αυτό το μονό φύλλο χαρτί είχε ταξιδέψει από τη Βραζιλία στη Μινεσότα για να σημάνει τον χαμό ενός ανθρώπου· μια ανάσα χαρτί, τόσο άυλο ώστε μόνο το γραμματόσημο έμοιαζε να το δένει με τούτο τον κόσμο. Ο κύριος Φοξ το είχε στο χέρι του όταν πήγε στο εργαστήριο να πει τα νέα στη Μαρίνα. Όταν τον είδε στην πόρτα τού χαμογέλασε, και το χαμόγελο αυτό τον έκα- νε να διστάσει. «Τι;» είπε τελικά η Μαρίνα. Αυτός άνοιξε το στόμα του και ύστερα το έκλεισε πάλι. Όταν ξαναπροσπάθησε το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν «Χιονίζει». «Το άκουσα στο ραδιόφωνο ότι θα χιόνιζε». Το παράθυ- ρο στο εργαστήριο όπου εργαζόταν έβλεπε στον διάδρομο κι έτσι η Μαρίνα ποτέ δεν ήξερε τι καιρό έκανε ως την ώρα του μεσημεριανού. Περίμενε ένα λεπτό για να πει ο κύριος Φοξ αυτό που είχε έρθει να πει. Δεν πίστευε ότι είχε κάνει όλο αυτό τον δρόμο από το γραφείο του μες στο χιόνι, δέκα ολόκληρα κτίρια πιο πέρα, για να της αναγγείλει το δελτίο καιρού, εκείνος όμως απλώς στεκόταν στο κούφωμα της ανοιχτής πόρτας, αδυνατώ- ντας τόσο να μπει στο δωμάτιο όσο και να βγει. «Είσαι εντάξει;»