Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα

10 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ τηλέφωνο μαζί της. Εντωμεταξύ, η θεία Κατερίνα μπορεί και να της λέει κάτι αδιάφορο, π.χ. ότι μαγείρεψε ένα και­ νούργιο φαγητό, αλλά δεν έχει σημασία. Η μαμά μου θα κάνει σαν να άκουσε το πιο εξωφρενικό πράγμα του κό­ σμου από το πιο εξωφρενικό άτομο του κόσμου. Αυτό με το φαγητό ήταν ένα απλό παράδειγμα, ίσως όχι και τόσο εύστοχο καθώς η θεία μου ούτε μαγειρεύει ούτε τρώει πολύ. Κυρίως «ταξιδεύει και μαθαίνει» όπως της αρέσει να λέει. Εννοείται ότι η μαμά ξερνάει. Ο μπαμπάς παραδόξως τη συμπαθεί, ενώ δεν αγαπάει ιδιαίτερα τα πεθερικά του. Για την οικογένεια του πατέρα μου δεν ξέρω πολλά, είδα τους γονείς του ελάχιστες φορές στη ζωή μου και μετά πέθαναν. Όχι επειδή τους είδα, αρρώστησαν οι άν­ θρωποι. Έτσι μας είπε ο μπαμπάς. Μια μέρα όταν ήμουν μικρός, μπήκε στο σαλόνι ο πατέρας μου και μας ανακοί­ νωσε στην ψύχρα ότι πέθαναν και οι δύο, με διαφορά μερικών ημερών. Άναυδοι εμείς, αναρωτιόμασταν τι μπο­ ρεί να είχαν και πέθαναν παρέα. Θυμάμαι ότι εγώ έριξα στο τραπέζι το τροχαίο δυστύχημα. Η μητέρα μου με κοί­ ταξε σαν να είμαι βλαμμένο. Έτσι, καταλήξαμε στην πνευ­ μονία. Βόλευε, γιατί γνωρίζαμε ότι ήταν και οι δύο καπνι­ στές. Η μαμά μου σιχαίνεται το τσιγάρο. Δεν πήγαμε καν στην κηδεία τους πάντως – ο πατέρας μου ήθελε να πάει μόνος του και η μαμά μου τον δικαιο­ λόγησε με κάτι φιλοσοφικές αρλούμπες περί μοναχικής εμπειρίας, προσωπικού χρέους κ.λπ . Εγώ εξεπλάγην που